Barrancas del Cobre en Guadalajara

25 januari 2019 - Guadalajara, Mexico

Op donderdag 18 januari vlogen we in de namiddag van een piepklein vliegveldje (1/4 van vliegveld Maastricht) met een piepklein vliegtuigje (er pasten zo’n 40 mensen in) naar Los Mochis. Dit gebied (Sinaloa en Chihuahua) staat niet bekend om de veiligheid. Als je de Netflix-serie ‘Narcos Mexico’ gezien hebt, begrijp je waarom. Desalniettemin is het reisadvies van de Nederlandse overheid ‘geel’, oftewel ‘je kunt er reizen, maar blijf waakzaam’. Voor de zekerheid zijn we ’s avonds niet in de stad gaan eten, maar hebben we gekozen voor het restaurant van het hotel.

Vrijdag 18 januari ging de wekker om 4.15. We moesten namelijk om 5.00 uur ’s ochtends op het station zijn om kaartjes te kopen voor onze treinreis met ‘El Chepe’, de enige treinroute van Mexico. El Chepe is in het hele land bekend en staat internationaal aangeschreven als een van de mooiste routes die je per trein kan afleggen. En het was inderdaad prachtig. De trein gaat over hoge viaducten door bergen, langs meren en prachtige panorama’s. Tussen de wagons kun je met je hoofd naar buiten hangen en in de frisse lucht van het uitzicht genieten. Het was zeker een ervaring. De volledige reis duurt van 6.00 uur ’s ochtends tot 21.30 uur ’s avonds, maar wij zijn ergens op de helft uitgestapt om te overnachten. Overigens was op dat moment de trein al ruim 2 uur vertraagd, maar dit schijnt gebruikelijk te zijn.

ChepeChepe

Zaterdag 19 januari. Het is super weer: geen wolkje aan de hemel, zo’n 17 graden overdag maar ’s nachts koelt het af tot het nulpunt. Na een goede nachtrust (dankzij de dikke dekens) in onze cabaña in Areponápuchi stond vandaag het ‘Parque de Aventuras Barrancas del Cobre’ (het avonturenpark van de Copper Canyon) op het programma. De Barrancas del Cobre zijn vier keer zo groot als de Grand Canyon in Amerika. Het uitzicht is magnifiek, de bergen zijn heel hoog en de kloven héél diep. En wij gingen tokkelen! Hier ligt de langste tokkelbaan (althans, dat zeggen ze) van de wereld. De kabel is 2,5 km lang en je gaat 135 km p/uur. Je ziet de mensen vertrekken, maar je ziet ze niet meer aankomen, zó ver is het. Toen ze het poortje voor me weghaalden (Job en ik hingen al helemaal klaar in een tuigje om te gaan) moest ik toch even slikken. Maar het was echt super! En zo voorbij (paar minuutjes). Daarna moesten we nog 20 minuutjes een steil pad met tuigje, helm en katrol naar boven lopen en konden we met de kabelbaan terug naar de andere berg. Elke richting die je kijkt, zijn er prachtige vergezichten. Een prachtige ervaring. De rest van de dag hebben we een pad gevolgd langs wederom prachtige vergezichten, vergezeld van telkens weer een andere hond. Er zijn hier best veel honden (ze zien er te goed uit voor straathonden), sommigen zijn heel aanhankelijk en lopen kilometers met je mee. We hebben ze niet geaaid en geen eten gegeven, hoor.

Barancas del CobreBarancas del CobreBarancas del Cobre

Zondag 20 januari was een reisdag. Vandaag wilden we de stad Chihuahua bereiken. Omdat de trein altijd vertraagd is en maar één keer per dag rijdt, hebben we besloten de bus te nemen. Eerst de lokale bus van ons superkleine dorpje Areponápuchi naar een iets groter dorp en ‘pueblo magico’ Creel. Volgens de mevrouw van de cabaña, zou er rond 9.45 een bus langsrijden (over de enige geasfalteerde weg hier). Als je zwaait, stopt de bus en kun je instappen. Door de geblindeerde ramen zagen we pas, toen we met backpack en alles binnen stonden, dat de bus overvol was. De mensen stonden zelfs in het gangpad (en wij ook met onze bepakking). De bus viel uit elkaar van ellende. De reis duurde uiteindelijk anderhalf uur maar na een kwartiertje kwam er gelukkig meer plaats en konden we uiteindelijk ook zitten. We hebben het overleefd. Daarna hebben we in Creel lekker Westers gegeten in één van de iets duurdere (maar nog steeds goedkoop, want alles is hier goedkoper dan thuis) restaurants. De bus naar Chihuahua was gelukkig een hele luxe nette touringcar met wc. We zaten naast een vegetarisch Amerikaans koppel. Ik vraag me af wat ze gegeten hebben hier; Mexicanen denken namelijk dat vegetariërs alleen geen rood vlees eten maar wel kip, varken en vis. Ook Chihuahua staat niet bekend als een veilige stad. Het was al donker toen we aankwamen en derhalve zijn we in het hotel gebleven.

Maandag 21 januari ’s ochtends vroeg namen we een Uber naar het vliegveld. De vegetarische Amerikanen hadden ons getipt dat Uber op veel plekken in Mexico actief is. Super handig, want je hoeft niet cash te betalen en je weet van te voren waar je aan toe bent qua prijs en reistijd. Ook bij aankomst in Guadalajara (een stad met zo’n anderhalf miljoen inwoners, de tweede stad van Mexico) namen we een Uber van het vliegveld naar het hotel. ’s Middags hebben we lekker geluncht bij een lokale topper met ‘flautas’ (rolletjes gevulde tortillas) en ‘orchata’ (amandelmelk). Die dag hebben we het verder rustig aan gedaan. We zijn de afgelopen tijd op een vrij hoog tempo onderweg en dat breekt soms op. We hebben eigenlijk voor twee nachten geboekt in Guadalajara, maar besluiten om er een derde nacht aan vast te plakken. 

Dinsdag 22 januari. Het is hier wederom heerlijk weer. Zo’n 27 graden met volle zon. Erg koud volgens de Mexicanen (voor hun is het ook winter). We zien veel mensen in dikke (gewatteerde) winterjassen lopen. Ikzelf loop in een korte broek en t-shirt. Het heeft geen zin om te proberen te blenden met de locals door een lange broek en trui te dragen (en het dan heel warm hebben); ik val toch op door mijn lengte en haarkleur.

Vandaag hebben we Guadalajara verkend. Het centrum doet heel Europees aan, met mooie oude gebouwen uit de tijd van de Spanjaarden. Verder zijn we nog in de wijk ‘Tlaquepaque’ geweest, de kunstenaarswijk. Op het centrale plein ‘Jardin Hidalgo’ eten we de lokale ‘tortas ahogadas’ (broodje met vlees doordrenkt met pittige saus) en in de namiddag drinken we cocktails op een terrasje. Bijna elk restaurant, bar, café heeft cocktails op de kaart staan. Ik ben erachter gekomen dat cocktails uit Mexico komen.

Woensdag 23 januari. Vandaag staat Tequila op het programma, het stadje dat de beroemde drank zijn naam heeft gegeven. Op de weg ernaar toe (het was een dagtrip) kwamen we langs uitgestrekte agaveplantages en destilleerderijen. Tequila blijkt een heel leuk relaxed mooi dorpje waar alles om het drankje tequila draait. Uiteraard hebben we een tour gedaan in één van de destilleerderijen. Ik ben nu volledig op de hoogte van het productieproces van tequila en natuurlijk hebben we er ook aardig wat geproefd (de sterkste was 57%). We hoefden niet zelf terug te rijden naar Guadalajara, dus dat was geen probleem.

TequilaTequilaTequila

Vandaag donderdag 24 januari is een reisdag. ’s Ochtends hebben we lokaal ontbeten op de markt (tortilla’ s met eieren en een soort pittige nacho’s en natuurlijk bonen) en verder alles rustig ingepakt. We hebben nog even wat gedronken in het centrum en hebben toen een Uber gepakt naar het busstation. Vanaf nu zullen we grotendeels per bus verder reizen. Er zijn geen treinen in dit land. Het busstation bleek een kruising tussen een treinstation en een vliegveld. Goed georganiseerd en heel netjes. We nemen de meest luxe bus naar onze volgende bestemming Morelia. Ik heb nog nooit in zo’n luxe bus gezeten. Het was een dubbeldekker, met extreem ruime plaatsen, ieder een eigen schermpje (net als in het vliegtuig), en we kregen eten en drinken. Die 3,5 uur in de bus zijn aldus omgevlogen.

De komende dagen gaan we Morelia en de provincie Michoachan verkennen. Daarover in mijn volgende verslag.

Foto’s

9 Reacties

  1. Marijke:
    25 januari 2019
    Mooie foto's en een uigebreid verslag. Het is leuk om zo met jullie mee te reizen.
  2. Eric Dielemans:
    25 januari 2019
    ❤️❤️❤️❤️❤️
  3. Roos:
    25 januari 2019
    Ik doe de wereldreis vanaf de bank mee! Spannende reis!
  4. Nico:
    25 januari 2019
    Klinkt weer fantastisch. Mooi beschreven. Vooral het tokkelen lijkt me heel spannend!
  5. Monique:
    25 januari 2019
    Nu wordt het Tequila-Annika. 😉
  6. Ruud van Venrooij:
    25 januari 2019
    Hoi Annika,

    Heel leuk en boeiend geschreven reisverhaal geschreven
  7. Marion en Lambert:
    26 januari 2019
    Wat een avontuur zeg, tokkelen,tequila het kan niet op.
    Mooie uitzichten en leuke honden. Ik denk dat jullie straks niet meer terug willen. Veel plezier
  8. Marjo Janssen:
    29 januari 2019
    Annika, het is geweldig wat jullie allemaal zien en doen. Heel leuk dat wij hiervan op afstand mogen meegenieten. Super! Veel plezier!
  9. Hermien:
    30 januari 2019
    Klinkt goed allemaal. Prachtige foto's van het park. Ik weet niet of ik die kabelbaan aangedurfd had. Groetjes!