Barranquilla en Ciudad Perdida

16 maart 2019 - Santa Marta, Colombia

Zondag 3 maart konden we ’s ochtends rustig aan doen want onze vlucht ging pas ’s middags om vier uur. We ontbeten in ons appartement met yoghurt, fruit en granola en daarna hebben we op ons gemak de tassen ingepakt. Na een laatste rondje door de wijk (en Guatemala) met koffiestop, namen we rond 12 uur een Uber naar het vliegveld. Ruim op tijd, en maar goed ook! Bij de check-in hadden we namelijk een kleine tegenslag: we mochten niet op de vlucht naar Colombia als we geen vliegticket hadden waarmee we Colombia ook weer uit gingen. Ik was op de hoogte van deze regel, maar we (vooral Job) dacht dat dit niet zo’n vaart zou lopen. Voor Mexico gold namelijk dezelfde regel en er heeft niemand ooit gevraagd naar ons ‘uitticket’ (dat we niet hadden). Omdat we zo vroeg op het vliegveld waren, hadden we nog ruim twee uur om het probleem op te lossen. Na een korte search op internet bleken de uitvluchten allemaal best wel duur. Ook wilden we ons niet vastpinnen aan een bepaalde plaats en tijd, dus we kozen voor een alternatief dat we van andere reizigers gehoord hadden: we huurden een vliegticket. Er zijn websites waar je voor een paar tientjes de tijdelijke bezitter bent van een echt vliegticket met je naam erop en alles. Met ons ‘gehuurde’ uitticket konden we zonder problemen inchecken en zijn we - met een tussenstop in Panama-stad - naar Barranquilla gevlogen. We landden rond elf uur ’s avonds, lokale tijd. Het was nog drie kwartier met de taxi van het vliegveld naar het Holiday inn. Niet ons soort hotel, maar er was door het carnaval niks anders beschikbaar. Tijdens de taxirit zagen we al veel kleurige mensen en gezelligheid op straat. Ook was het hotel helemaal versierd en hadden alle medewerkers kleurige carnavalskleding aan.

Maandag 4 maart zijn we na het ontbijt in het hotel eerst even internet gaan regelen voor op onze telefoon. Met een lokale chip erin hebben we (bijna) overal 3G of 4G. Het is erg handig om overal google maps even erbij te kunnen pakken, Ubers te bestellen en onderweg hotels te kunnen boeken. We zijn natuurlijk in Colombia, alles gaat hier despacito. Maar goed, na een uur in de telefoonwinkel was het geregeld. Het werd ook echt tijd om naar de optocht te gaan! Via het hotel hadden we gratis VIP-kaartjes gekregen om op de tribune naar de optocht te gaan kijken. Job heeft zich eerst nog even van een Caribisch luchtig hemd voorzien, zodat we in stijl er naartoe konden. De sfeer was super. Iedereen was vrolijk. De optocht bestond voornamelijk uit dansgroepen van kinderen vrouwen én mannen. Qua kleding waren er drie stijlen: de glitter-en-verenpakjes Rio de Janeiro stijl, meer klassieke kleurige ‘Afrikaanse’ kleding met hoofddoeken en olifanten. Een dansgroep bestaat makkelijk uit een paar honderd mensen. Tussendoor kwamen er dan wagens met (live)muziek. Het was één grote zumba-parade en echt heel leuk om te zien. Ik kreeg er echt zin van om mee te dansen (maar dat was geen gezicht geweest naar de Colombianen). Na de optocht (hij duurde bijna vijf uur) zijn we nog op terrasjes wat gaan drinken en eten, en het was overal erg gezellig op straat. Helaas hebben we geen groot straatfeest kunnen vinden, ondanks verwoede pogingen van onze kant.

Carnaval Carnaval Carnaval Carnaval

Dinsdag 5 maart was een reis- en regeldag. Na het ontbijt heb ik ’s ochtends nog even baantjes kunnen trekken in het zwembad op het dak van het hotel: heerlijk! Daarna namen we een taxi naar de busterminal waar het erg druk was. Gelukkig konden we binnen een uurtje op een bus stappen naar Santa Marta, onze uitvalsbasis voor de wandeltocht naar de Ciudad Perdida: een vierdaagse wandeltocht door de jungle naar de ‘verloren stad’. Aangekomen in Santa Marta hebben we - na een Mexicaanse lunch - meteen de wandeltocht geregeld. De tour agency had ons per mail beloofd dat we een ‘dagrugzak’ van hen konden lenen, gelukkig bleek dat te kloppen. Je moet namelijk je eigen spullen voor drie nachten én anderhalve liter water zelf dragen tijdens de tocht. Ik ben ’s middags nog snel gaan shoppen voor een extra dry-fit sportshirt. Op het vliegveld in Panama (bij de overstap naar Colombia) had ik al een extra sportlegging gekocht speciaal voor deze gelegenheid. Kortom, qua kleding was ik redelijk voorbereid.

Woensdag 6 maart: de verjaardag van mijn broertje én de eerste dag van onze tocht door de jungle. In totaal dienden we in vier dagen een afstand van ‘slechts’ 66 kilometer af te leggen. Dit klinkt goed te doen, echter de omstandigheden (hitte, modder, muggen, sterke stijging) maken het erg zwaar. Op het kantoor van de tour agency bleken we niet de enigen te zijn die vandaag starten. Er vertrekken twee jeeps richting het startpunt. We moeten eerst zo’n twee uur met de jeep naar het dorpje Mamey, vanwaar de wandeling zal starten. Er blijken makkelijk acht mensen achterin de jeep te passen. Tijdens de hobbelige rit zitten we op banken in de lengte van de jeep, waardoor we alvast kunnen kennismaken met de andere mensen in onze groep. Inclusief onszelf zijn we met vijf Nederlanders, twee Tsjechen en twee Denen. In Mamey voegen zich nog twee Duitsers en een Italiaan bij ons en dan zijn we compleet. Na een goede lunch krijgen we nog de laatste instructies en dan begint het toch echt. Vandaag moeten we ongeveer vier uur lopen naar het eerste kamp. Onze groep blijkt een zeer fitte snelle groep te zijn. Ze lopen gewoon door in hetzelfde tempo de berg op. Shit! Hier moest ik even een tandje bijzetten. Dat viel tegen. De hitte steeg me al meteen naar de kop. Gelukkig wordt er ook op elkaar gewacht en worden er best wat pauzes ingelast om even op adem te komen. We lopen overigens door een prachtig jungle landschap. Er wordt ook van alles verbouwd door de lokale bevolking: koffie, cacao en ook (hoewel vooral 10 jaar geleden) coca en marihuana. Onze gids, hij noemt zichzelf (niet gelogen) Pedro Negro, legt uit dat dit gebied tien jaar geleden erg gevaarlijk was door paramilitairen en narco’s. Nu is het veilig, echter komen we wel regelmatig een militair checkpoint tegen.
Als we aankomen in het kamp voor de nacht, kunnen we eerst nog even zwemmen. Er is een watervalletje en een soort natuurlijk zwembad in de rivier. Je kunt van een rots springen in het ijskoude water: heerlijk! We zijn zo oververhit dat het ijskoude water niet deert. We hebben een super gezellige leuke groep. Tot het eten wordt er gekletst en gelachen, en nog wat spelletjes gespeeld (één van de Duitsers blijkt een professionele pokerspeler te zijn).

Ciudad Perdida fullsizeoutput_ab5 Ciudad Perdida Ciudad Perdida 

Ciudad Perdida

Donderdag 7 maart, vrijdag 8 maart en zaterdag 9 maart bestaat ons leven uit wandelen, eten, zwemmen en slapen. We worden elke dag om vijf uur ’s ochtends gewekt, om zes uur vertrekken we uit het kamp. We slapen in stapelbedden met muskietennetten in kampen waar in totaal zo’n 50 tot 80 mensen kunnen slapen. We hebben twee koks die telkens vóór ons opstaan om het ontbijt klaar te maken, dan alles opruimen, en vervolgens ons te voet onderweg inhalen om respectievelijk de lunch en diner voor ons klaar te maken. Ongelooflijk, want het wandelen is echt zwaar. Er zitten uren bij dat we alleen maar bergop lopen. En dan is het zó steil dat je soms met handen en voeten moet klimmen. De route is alleen te voet (of met een ezel) te doen, er kunnen geen auto’s komen. Het is vaak nat, en je moet echt opletten waar je je voeten zet. Ook moeten we een paar keer een rivier oversteken zonder brug. Op de derde dag (vrijdag) beklimmen we in alle vroegte 1200 trappen naar de Ciudad Perdida, de ruïnes van een oude indianenstad in de jungle. Het doet een beetje aan Machu Pichu denken, maar dan kleiner. Terwijl de ochtendmist optrekt, krijgen we een steeds mooier uitzicht op de stad en de bergen eromheen: héél mooi! Mensen zeggen dat de stad zelf tegenvalt, dat de route erheen eigenlijk het mooiste is. Wellicht dat wij het om die reden tóch heel mooi vonden.

Ciudad PerdidaCiudad PerdidaCiudad PerdidaCiudad Perdida

Stijf van de spierpijn en (héél) moe maar zeker voldaan, komen we zaterdagmiddag rond lunchtijd weer aan in Mamey, het dorp waar we ook gestart waren. Met de jeep worden we weer teruggebracht naar de bewoonde wereld, naar Santa Marta. Ik kijk terug op een geweldige ervaring: prachtige uitzichten, indianen, en een hele gezellige groep!

Foto’s

5 Reacties

  1. Marijke:
    16 maart 2019
    Carnaval is natuurlijk bijzonder om mee te maken. Maar die trekking lijkt me nóg meer bijzonder. (Ik dacht even dat er een foto van Afrika tussen was geslopen.)
    Wow, wat een avonturen.
  2. Ad:
    16 maart 2019
    Knap hoe jullie het weer allemaal regelen en klaarspelen. Wij beperken ons morgen tot de Fanfaremars in Sittard e.o. (maar wel met veel regen en wind)
  3. Marion en Lambert:
    17 maart 2019
    Petje af, zon trektocht lijkt me geweldig. Maar het zou mij niet lukken. De carnavalsoptocht zou nog wel lukken.Mooie foto's en mooi verhaal.
    Geniet maar vanalles
  4. Nico:
    17 maart 2019
    Het blijft leuk om jullie mooie ervaringen te lezen. Annika en Job: Geniet van deze geweldige tijd. Heerlijk.
  5. Hermien:
    19 maart 2019
    Leuk dat jullie daar Carnaval meemaken en die wandeltocht lijkt me een prachtige ervaring. Ik kan me voorstellen dat het heel zwaar was maar jullie hebben het toch maar weer gedaan! Groetjes.