Salvador en Fortaleza

12 juni 2019 - Maastricht, Nederland

Zondag 1 juni worden we wakker in onze Airbnb in Salvador. Het huisje waar we verblijven is van Pedro, een graphic designer. Pedro is een artistiek persoon en verzamelt dingen. Zijn huisje is volgestouwd met een bonte verzameling aan spullen. Er zijn kannetjes, beeldjes, buttons, LP’s, schoenen, boeken en zo kan ik doorgaan. Er is in ieder geval geen plekje meer vrij om iets neer te zetten. Toch past het allemaal wel bij elkaar, en geeft het het huisje veel karakter. Al mag Pedro best wel eens wat onderhoud plegen. In de loop van de ochtend nemen we een Uber naar de vuurtoren van Salvador en het strand. We bezoeken het museum in de vuurtoren. Het vertelt over hoe de Portugezen hier rond 1550 met hun schepen aankwamen en over de slaven die ze naar Salvador verscheept hebben onder erbarmelijke omstandigheden. Daarna gaan we aan het strand liggen. Je hoeft maar te knipperen en iemand wil je graag twee stoeltjes en een parasol slijten voor de dag. Zittend op de smalle strandstoeltjes worden we om de haverklap aangesproken door verkopers. Het is niet echt rustig zitten maar wel heel vermakelijk om te zien wat hier allemaal gebeurt en voorbij komt. Mensen van Afrikaanse afkomst met kleurige (en soms net wat te strakke) kleding paraderen over het strand. Westerse toeristen zijn hier niet. Na zeker 20 kaasverkopers aan me voorbij te hebben laten gaan, bezwijk ik. Ik ben zo benieuwd wat ze met dat kolenoventje en die kaas gaan doen, dat ik een portie bestel. Ik krijg een soort haloumi kaas op een stokje, gegrild op het mobiele bbq-tje. Het smaakt een beetje naar pizza, door de gesmolten kaas en de oregano die ze erop doen.

vuurtoren vuurtoren museum

Maandag 2 juni gaan we na een uitgebreid zelf gemaakt ontbijt Salvador verkennen. Zoals gezegd zijn er in de koloniale tijd heel veel slaven hierheen vervoerd, waardoor er een sterke Afrikaanse cultuur is. Bijna alle mensen hebben hier een donkere huid. Dit is de stad waar de drumbands vandaan komen en de capoeira. Regelmatig horen we drums in de verte en vanochtend liep er trouwens ook een drumband door de straat. Michael Jackson heeft op één van de pleinen hier zijn clip opgenomen van “They don’t care about us’. Voor een paar cent kun je een foto maken op het balkon waar hij meer dan 20 jaar geleden stond. Salvador heeft kleurige huisjes en koloniale kerken, zoals we er al heel veel gezien hebben, maar het blijft mooi om te zien. Het is een hele vrolijke, kleurige stad. Een ober leert me nieuwe fruitsoorten kennen, door samen de sappenlijst grondig door te nemen. Het zijn onze laatste dagen dus we zijn op souvenirjacht. Gelukkig heeft Salvador héél veel souvenirs. Van te voren had ik niet gedacht dat er zoveel leuke souvenirs te bedenken waren van het land Brazilië. Er zijn natuurlijk Havaiana-slippers. Maar ook omslagdoeken voor aan het strand, hangmatten, voetbalshirtjes, krabben in flesjes, cachaca en natuurlijk heel veel koelkastmagneten.

Salvador Salvador Salvador Salvador

’s Middags lunchen we bij de lokale kookschool. We mogen toehappen op het buffet van lokale gerechten. Normaal ben ik niet zo van de buffetten, maar Brazilianen houden van buffetten. Bijna de helft van de restaurants heeft een buffet. En voor deze keer was het wel fijn, want nu konden we van alles een beetje proeven. Het was overigens heerlijk. Er waren veel zeevruchten en vis, bijvoorbeeld vis, garnalen of octopus in een kokosnootsaus.

Salvador Salvador Salvador

Dinsdag 3 juni is alweer onze laatste dag in Salvador. We hebben zojuist een vlucht voor morgen geboekt naar onze laatste bestemming Fortaleza, omdat het weer in Salvador slecht voorspeld is. Het is de afgelopen dagen en vandaag 30 graden met zon, maar het gaat waarschijnlijk veel regenen de komende dagen. En we willen onze laatste dagen aan het strand natuurlijk niet in de regen zitten. Onze terugvlucht naar huis hebben we al een paar weken geleden geboekt. We vliegen vanuit Fortaleza, dus we moeten toch die kant op. En daar schijnt de zon. Vandaag gaan we nog lekker naar het strand in Salvador. Daar nemen we weer stoeltjes en een parasol. Af en toe gaan we de zee in, drinken we een kokosnoot of een biertje en kopen we dingen van de verkopers die langskomen. De eigenaar van de stoeltjes en de parasol komt af en toe langs met een gieter om onze voeten nat te sproeien: heerlijk.

Woensdag 4 juni vliegen we om 12 uur ’s middags in een kleine twee uurtjes naar Fortaleza, in het noorden van Brazilië. We konden rustig aan doen vanochtend want we hoefden pas om negen uur naar het vliegveld te vertrekken. Fortaleza heeft geen bezienswaardigheden behalve het strand. Vroeger zijn de Nederlanders, de West-Indische Compagnie, hier geweest, maar daar is niks meer van te zien nu. We zijn hier voor de stranden dus we zitten op de goede plek. Er zijn helaas geen karakteristieke wat kleinere hotels of B&B’s hier te vinden. Het zijn wolkenkrabbers van hotels die de kust domineren. We zijn gezwicht voor één zo’n hotel, met zwembad en uitgebreid ontbijtbuffet (uiteraard) en hebben een kamer op 19 hoog met balkon en uitzicht op zee. Normaal niet onze stijl maar ik moet zeggen dat het best bevalt allemaal. We hoeven de straat maar over te steken en we kunnen naar het strand, dus dat doen we nog de rest van de middag. ’s Avonds eten we bij een restaurant dat door iedereen wordt aangeraden hier: Coco Bambu. Inderdaad, niet Coco Jumbo zoals ik het de hele tijd noem. Het eten was prima, typisch Braziliaans: veel zeevruchten en altijd best vettig. Veel boter, room en gefrituurd. Maar wat het écht leuk maakt, zijn de andere bezoekers en hun outfits. Braziliaanse meisjes en vrouwen kleden zich alsof ze naar een gala-voorstelling gaan of tenminste een chique cocktail, terwijl de jongens en mannen op slippers, gescheurde broeken en t-shirts verschijnen.

Fortaleza Acai Fortaleza

Donderdag 5 juni doen we waarvoor we gekomen zijn hier: helemaal niks. We liggen aan het strand, lunchen met açai en garnalenbitterballen, drinken sapjes en lezen een boek. Als de zon onder is, nemen we een Uber naar een groot winkelcentrum in de hoop dat hier een hele grote Havaiana-winkel ligt. Dat valt tegen helaas maar we kopen toch slippers. We eten ’s avonds heerlijk Koreaans, gevonden via Tripadvisor.

Vrijdag 6 juni besluiten we toch een auto te huren voor één dagje. Het was eigenlijk het plan om drie dagen helemaal niks te doen hier, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Het papierwerk van de auto duurt een dik half uur maar om kwart over negen rijden we dan toch de stad uit. Ten noorden van stad zouden nog mooie stranden zijn, en die willen we natuurlijk zelf even bekijken. We stoppen in Cumbuco voor een verse suco (fruitsap) aan het strand. Hoewel het hier heel mooi is, rijden we nog verder naar Paracuru. De weg erheen is een op z’n zachts gezegd een uitdaging door de zeer slechte wegconditie. Op een weg waar je 80 mag, zitten overal gaten midden in de weg. Op sommige stukken lijkt het asfalt wel gesmolten en vormt diepe kloven waar je alleen heel langzaam overheen kunt. Aangekomen in Paracuru valt het strand een béétje tegen. Maar dat komt waarschijnlijk omdat we in Brazilië al heel erg verwend zijn wat dat betreft. We besluiten toch te blijven en bij een strandtentje eten we garnalen en een krab. Die garnalen moesten natuurlijk allemaal nog gepeld worden. En de krab heb ik eigenhandig met een soort stampertje zijn hersens moeten inslaan. Wie had gedacht dat ik dat nog eens zou doen. Uiteindelijk zijn we net vóór het donker weer terug in Fortaleza, precies zoals gepland, want je wilt niet in het donker in Brazilië autorijden. Er zijn bepaalde dingen die je uit veiligheidsoverwegingen hier beter niet kunt doen. ’s Avonds moeten we een half uur wachten om te mogen eten bij een populaire strandbar. En ook hier kijk ik mijn ogen uit naar de Brazilianen en vooral hun outfits, de één wat meer huid bedekkend dan de ander.

Cumbuco Krab Fortaleza

Zaterdag 7 juni. Onze laatste volle ‘echte’ dag. Ik wil helemaal niks doen, alleen maar aan het strand liggen en tropische sucos drinken. En dat hebben we gedaan. Tussendoor moest er nog even een paar Havaianas geruild worden (ik heb me toch bedacht over de print). En er moest natuurlijk geluncht worden. Dat hebben we nogmaals bij de Koreaan gedaan, want die was zo lekker. Voor ons laatste avondmaal - en zo voelt het ook - drinken we caipirinha's in een hip en druk restaurant in het centrum en eten we biefstuk van de grill. Ik heb geen zin om te slapen, want dan is de dag echt over.

Fortaleza Fortaleza

Zondag 8 juni ga ik mezelf te buiten aan het uitgebreide ontbijtbuffet. Job is wakker geworden met koorts. Hij zit te rillen en wil een trui aantrekken terwijl het 35 graden is. Zijn lichaam wil denk ik ook niet naar huis. Om half 2 moeten we uitchecken en naar het vliegveld vertrekken. Dat betekent dat ik nog een paar uurtjes naar het strand kan vanochtend. Terwijl Job in bed blijft, ga ik nog voor een laatste kokosnoot en een ananassap naar het strand om de laatste Braziliaanse zon te absorberen. Maar dan is het toch echt tijd om een Uber te bestellen en naar het vliegveld te gaan.

Na de nachtvlucht zijn we door mijn ouders opgehaald in Frankfurt. 's middags hebben we geluncht met mijn familie en 's avonds hebben we gegeten bij Jobs familie. Uiteindelijk kwamen we om half acht echt thuis in ons eigen huis. Het zusje van Job dat in onze afwezigheid voor ons huis heeft gezorgd, had de koelkast gevuld, alles gepoetst en ons bed al opgemaakt. Het was super fijn thuiskomen. Nog een week om weer te wennen in Nederland en dan gaan we weer aan het werk.

Frankfurt vliegveld

Terugkijkend ben ik blij dat we dit plan van een sabbatical hebben doorgezet. We hebben zoveel dingen gezien en meegemaakt, anders dan in een 'gewone' vakantie. Deze ervaring neemt niemand ons meer af. Als je zo lang van huis bent, kun je je leven thuis ook echt eens met perspectief bekijken. Na alles wat ik gezien heb, besef ik des te meer hoe goed ons leven in Nederland is. Hoewel ik het natuurlijk jammer vind dat de reis is afgelopen, heb ik ontzettend veel zin in alles wat ons hier in Nederland te wachten staat.  

Foto’s

5 Reacties

  1. Marion en Lambert:
    12 juni 2019
    Hoi Job en Annika,

    Welkom thuis! Ook dat is weer fijn zoals je zelf al zegt.
    Geniet nog maar van je laatste week vakantie in Nederland.
    En binnenkort zullen we de verhalen wel eens live horen.

    Groetjes
    Lambert en Marion
  2. Iris:
    13 juni 2019
    Ben benieuwd naar al je havaianas ;) Welkom thuis weer!
  3. Ruud van Venrooij:
    14 juni 2019
    Leuk geschreven en mooie foto's
  4. Ad:
    14 juni 2019
    Daar kun je héééél, héééél lang op teren en niemand kan je deze ervaringen meer afnemen. Geweldig! En bedankt dat we mochten meekijken.
  5. Hermien:
    14 juni 2019
    Zal weer wennen zijn in Nederland, maar wat fijn dat jullie dit hebben kunnen doen. Je realiseert je inderdaad weer hoe goed we het hier hebben. En zoals Ad zegt, dit neemt niemand jullie meer af. Tot ziens, ik hoor heel graag 'live' jullie verhalen.