Rio de Janeiro, Ilha Grande en Paraty

Maandag 19 mei worden we wakker in onze bungalow in een tuin midden in de wijk Santa Teresa in Rio de Janeiro. Tijdens het zelfgemaakte ontbijt op ons buitenterras besluiten we vandaag meteen maar naar een van de hoogtepunten van Rio te gaan: de Cristo Redentor boven op de berg Corcovado. We hebben vanochtend pannenkoekjes gemaakt, koffie, yoghurt en natuurlijk fruit. Nieuwsgierig komen er steeds meer aapjes toekijken hoe wij zitten te ontbijten. Ze zijn erg brutaal en proberen het eten te stelen. Op het moment dat ik een banaan openmaak, is het hek van de dam. Er cirkelen nu zeker tien aapjes om ons heen en we vluchten met het eten naar binnen. Aangekomen bij de halte vanwaar de toeristentrein de berg oprijdt naar het Christusbeeld kopen we kaartjes voor de eerstvolgende beschikbare optie: pas over anderhalf uur kunnen we mee omhoog. De tijd vullen we met koffie op een terras in de buurt. Eenmaal terug bij het station zien we op de camera’s dat het boven op de berg inmiddels bewolkt is. Hieronder schijnt gewoon vol de zon. Shit! We besluiten toch omhoog te gaan, met goede moed dat het wel zal meevallen als we eenmaal boven zijn. Nou, het viel niet echt mee eigenlijk. Na 20 minuten als sardientjes in een ton met alleen maar toeristen in de tram en een paar honderd trappen is er in eerste instantie helemaal niks te zien. En dan trekken de wolken heel even open en kunnen we het 38 meter hoge Christusbeeld van heel dichtbij zien! Toch wel imposant. Jammer dat we het uitzicht vanaf hier niet kunnen zien door de wolken, maar zo heeft het ook wel iets mystieks (als je de honderden toeristen wegdenkt).

Dinsdag 20 mei besluiten we het centrum van Rio te verkennen. Rio heeft veel wijken, met allemaal hun eigen centrum en charme, maar deze wijk is het historisch centrum van de stad. We dalen via de kleurrijke Selaron trappen te voet af vanuit onze wijk en lopen via enkele historische gebouwen en mooie brede straten naar een chique banketbakkerij. Je waant je binnen alsof je in Parijs of Wenen bent. Na een heerlijk gebakje stoppen we bij een van de vele Havaianas-winkels en leven ons uit op de slippers. Het merk komt oorspronkelijk uit Brazilië en daarom zijn ze hier een stuk goedkoper. ’s Middags gaan we weer naar ons huisje, om lekker aan ons privé-zwembad te liggen. Uitgerust drinken we ’s avonds cocktails en eten we heerlijk in één van de vele barretjes van Santa Teresa.

Woensdag 21 mei verhuizen we naar een andere Airbnb aan de andere kant van de stad, in de wijk Copacabana. We hebben een mooi appartement op een paar blokken van dé Copacabana. We liggen de rest van de middag lekker aan het strand en drinken caipirinha’s in de strandtenten. Het is heerlijk toeven hier. Het strand is prachtig, fijn zand, schoon en breed en de zee is prachtig. Er komt wel een gestage stroom aan verkopers langs. Maar een vriendelijk ‘no, obrigado’ is genoeg om ze te doen doorlopen. Er wordt van alles aangeboden, van bikini’s tot gegrilde garnalen, van nootjes tot caipirinha’s op dienbladen: we hoeven ons niet te vervelen. Ook zijn er overal volley- en voetbalvelden. Het valt overigens wel mee met de ‘beach-bodies’. Er lopen ook niet zo strakke mensen gewoon in badkleding hier rond.

Donderdag 22 mei ben ik helaas toch ’s ochtends naar een ziekenhuis geweest voor mijn rug. De rugpijn gaat maar niet weg en ik kan die pijnstillers niet blijven slikken. Het was een super nette professionele kliniek. Van een Japanse orthopeed (er wonen veel Japanners in Brazilië) heb ik twee spuiten gekregen en pillen en sindsdien gaat het super. Gelukkig duurde het ook allemaal niet zo lang, zodat we s’ middags nog lekker naar Ipanema Beach kunnen gaan. Dit strand zou nog mooier zijn dan de Copacabana. Ik vind ze vergelijkbaar: prachtig strand dus. ’s Avonds gaan we weer bij Braz eten. In São Paulo hebben we hier echt heerlijke pizza gegeten, en schijnbaar hebben ze ook een vestiging in Rio.

Vrijdag 23 mei is alweer onze laatste volle dag in Rio de Janeiro. ’s Ochtends bezoeken we het Maracanã voetbalstadion. Met de metro doen we er een half uurtje over om erheen te gaan. Omdat er geen leuke wedstrijd gespeeld wordt in de tijd dat wij in Rio zijn, hebben we besloten het stadion maar gewoon overdag te bezoeken. Het is meer iets voor Job, maar het was best leuk om zo’n groot stadion van binnen te zien. Bovendien is Brazilië een echt voetballand, dus ik vond het erbij horen. ’s Middags lunchen we bij een ‘kilo-restaurant’ tussen de kantoormensen in het centrum. Daarna lukt het ons met een beetje hulp om OV-fietsen te pakken en fietsen we helemaal de kust af van het centrum terug naar ons appartement in Copacabana. We doen er op ons gemak zo’n anderhalf uur over. Rio is een grote stad. ’s Avonds hebben we geen zin meer om uit te eten en bestellen we sushi met Uber Eats.

Zaterdag 24 mei nemen we ‘s ochtends een Uber naar het busstation. Vandaag gaan we naar Ilha Grande! Een tropisch eiland voor de Costa Verde. We hebben inmiddels toch weer heel wat spullen verzameld en onze tassen zijn een paar kilo zwaarder dan aan het begin. Job staat erop nog steeds mijn rugzak te dragen. Dat betekent vandaag best afzien voor hem want er moeten aardig wat stukken te voet worden overbrugd mét onze bagage. Ten eerste lijkt het busstation meer op een groot vliegveld. Met de bus gaan we naar het stadje Angra dos Reis waar we een bootje moeten zoeken naar het eiland. In de haven lopen we vervolgens heel wat meters voordat duidelijk is dat de ferry om 13.30 uur vertrekt en dat dit de beste optie is. Aangekomen op het eiland kunnen we tot slot alleen te voet van de boot naar ons hotel, want er zijn geen auto’s op het eiland.
Ilha Grande is prachtig. Het eiland is helemaal groen en weelderig begroeid met tropische planten. Er is één dorpje, van slechts een paar straten, met restaurantjes en hotels. En overal is strand, wat wil je nog meer?

Zondag 25 mei werden we ’s ochtends wakker in ons hotel direct aan zee. Er was een uitgebreid Braziliaans ontbijt met veel vers tropisch fruit, yoghurt, muesli, Franse broodjes, ham, lokale kaas, zelfgemaakte jam, guave-jelly en natuurlijk verse cake. Brazilianen ontbijten altijd met, meestal zelfgebakken, cake. Wat een goede gewoonte! Overigens hebben we hier in Brazilië overal lekker ontbeten. Ze zijn hier wat minder van het (gebakken) ei en meer van de cake dus. Omdat we allebei zoete ontbijters zijn, bevalt ons dat prima. Genoeg over ontbijt! Daarna hebben we gekozen voor een drie uur durende wandeling, door de dichte jungle van het eiland, naar een andere kant van het eiland. Het was nog flink klimmen en ook weer dalen en we kwamen langs prachtige stranden. Het pad eindigde op Praia Mendes Lopez, volgens sommigen het mooiste strand van Brazilië. Het was inderdaad heel mooi wit zand en een prachtig strand, maar of het echt het mooiste van Brazilië is durf ik niet te beoordelen. In de namiddag nemen we een bootje terug vanaf een nabij gelegen strand, want er kunnen geen bootjes aanmeren op Praia Mendes Lopez zelf. Voordat we opstappen drinken we nog een vers sapje bij een drijvende bar. Vanaf onze stoel zien we de vissen door de heldere zee zwemmen.

Maandag 26 mei is onze ochtendroutine weer net als gisteren: uitgebreid ontbijt met uitzicht op zee. We hadden van alles kunnen gaan doen vandaag, waaronder een boottochtje, snorkelen of nog een wandeling langs watervallen en stranden, maar we hebben ervoor gekozen om vandaag lekker niks te doen. Dus we zijn pal voor ons hotel aan het strand gaan liggen en ik heb een boek uitgelezen op de e-reader. Ook eens lekker. ’s Avonds zijn we bij hetzelfde restaurant gaan eten waar we de eerste dag gegeten hadden, bij een Argentijnse Italiaan. Ze hadden hier heerlijke gevulde pasta’s en die wilden we graag nog een keer.

Dinsdag 27 mei hebben we na ons ontbijt de ferry teruggepakt naar het vasteland. De ferry gaat maar één keer per dag, om 10 uur s’ ochtends. Het was weer een aangename tocht van anderhalf uur lekker varen met mooi uitzicht op Ilha Grande en de Costa Verde. Helemaal geen last van zeeziekte: super! Weer terug in Angra dos Reis nemen we een bus naar onze volgende bestemming: Paraty. De bus blijkt een echte ouderwetse lijnbus te zijn. Gelukkig duurt de reis maar twee uur en met alle raampjes open is het lekker koel. In de namiddag lopen we nog even Paraty in. Het is een heel mooi typisch koloniaal dorp, zoals we er inmiddels wel meer gezien hebben, maar het blijft mooi. Het ligt direct aan zee. In de binnenstad kunnen geen auto’s komen omdat de straten gemaakt zijn van keien. Het is tien keer erger dan de kinderkopjes in Maastricht. Je kunt er niet overheen rijden, alleen met een jeep. Zelfs met lopen moet je opletten dat je je niet verstapt, waardoor ik niet zo goed kan ‘window shoppen’ in de souvenirwinkels. Dat mag de pret niet drukken, het is super fijn toeven hier. ’s Avonds eten we bij de lokale turk, waar we toevallig de heerlijkste brownies krijgen. Omdat de baklava op was, namen we allebei een brownie. Die bleken verrukkelijk.

Woensdag 28 mei was voorspeld dat het weer iets minder zou zijn. Het zou gaan bewolken. Vandaar dat we vandaag een jeeptour geboekt hebben, en geen strand. Samen met twee Fransen vormen we de hele ‘tourgroep’. Als eerste gaan we naar een lokale waterval in de jungle waar we kunnen zwemmen. Daarna gaan we naar een cachaca-distilleerderij. Cachaca is dé alcoholische drank van Brazilië. Het wordt gemaakt van suikerriet en vormt het hoofdbestanddeel van de ‘caipirinha’, een cocktail met limoen die hier in veel variaties gedronken wordt. We krijgen uitleg over het proces in de distilleerderij en belangrijker: we mogen allerlei variaties proeven. We kunnen het niet laten en kopen wat flessen om mee naar huis te nemen. Het is nog maar minder dan twee weken, en dan gaan we naar huis, dus we kunnen wel wat extra kilo’s meenemen nu. Daarna gaan we naar nog een waterval, eentje met een natuurlijke glijbaan. Ik durf het niet aan met mijn rug, maar de anderen glijden al dan niet soepel naar beneden. In de namiddag belanden we op het terras met Fransen van de tour om een voetbalwedstrijd te kijken. Dat wil zeggen, zij en Job kijken de wedstrijd, ik kijk naar de mensen. De caipirinha’s en variaties op de caipirinha’s (vooral de George Amado verdient bijzondere vermelding) blijven komen en opeens is het bijna middennacht. Het was een gezellige avond op het centrale plein van Paraty.

Donderdag 29 mei slapen we een beetje uit en besluiten dan naar een strandje in de buurt te gaan. In Paraty dien je eigenlijk een boottocht te maken, dat doet iedereen, maar we voelen ons er niet naar. Misschien komt het omdat de laatste weken van onze reis zijn aangebroken en we alleen nog maar willen relaxen of misschien komt het door de caipirinha’s van gisteravond, ik weet het niet. De lokale bus brengt ons in 40 minuten naar een prachtig strand. De busreis zelf vond ik ook leuk. We gingen weer dwars door de jungle. Alles is tropisch hier. De huisjes zijn vaak vrolijk gekleurd en de mensen zijn in vrolijke kleuren gekleed. Er is altijd wat te zien. ’s Avonds gaan we lekker uiteten bij een Thais restaurant waar we allebei een heerlijke curry bestellen. Op mijn verzoek gaan we daarna nog een brownie eten bij het Turks restaurant van de eerst avond. Het was weer heerlijk.

Vrijdag 30 mei nemen we na het ontbijt de bus terug naar Rio de Janeiro. De busreis duurt ongeveer vier uur. Vanaf het busstation in Rio is het nog een half uurtje met een Uber naar ons hotel in de wijk Urca. Urca ligt aan de voet van de Suikerbroodberg en zou de veiligste wijk van Rio zijn. Eenmaal ingecheckt lopen we naar het kabelbaanstation van waar je de Suikerberg op kunt. Het is een heldere middag dus we hebben geluk. Omdat ik graag de zonsondergang vanaf de Suikerbroodberg wil zien, gaan we eerst nog een uurtje aan het strandje tegenover liggen om de tijd te doden, anders zijn we te vroeg. Het weer kan hier snel omslaan, maar gelukkig is het weer om vier uur in de namiddag nog steeds helder. De zon gaat om kwart over vijf (al) onder hier. Het uitzicht vanaf de top is inderdaad prachtig, zie de foto’s voor het bewijs. ’s Avonds eten we een heerlijke picanha in Urca, een soort live barbecue op je tafel.

Zaterdag 31 mei nemen we na het ontbijt op aanraden van de hoteleigenaar een Uber naar Parque Lage, een mooi park met een café waar alle rijke carioca’s, inwoners van Rio de Janeiro, komen brunchen in een prachtige Engels aandoende setting. Na een cappuccino lopen we door naar de botanische tuin een kleine kilometer verderop. De tuin heeft strakke rijen hoge palmen en mooi aangelegde vijvers. We vinden het zeker mooi maar we zijn denk ik ook al erg verwend en daardoor misschien snel verveeld. Het is vandaag een erg benauwde dag dus het is weer tijd voor het strand. Op een half uurtje wandelen ligt het strand van Leblon, een verlengde van Ipanema Beach. Een van de hoogtepunten van Rio is dat je nooit ver van een strand bent. Het is zaterdag dus het strand bruist. Er zijn zo mogelijk nog meer strandverkopers en bijna alle volleybalvelden zijn in gebruik. We koelen even af aan het strand en dan lopen we de boulevard af, richting Copacabana, op jacht naar onze laatste souvenirs van Rio. Om twee uur moeten we namelijk in de Uber zitten naar het vliegveld.

Vanmiddag vliegen we naar Salvador, de op-een-na-laatste bestemming van onze reis. Rond acht uur ’s avonds komen we aan in Salvador in onze Airbnb. Salvador staat bekend om zijn Afro-Braziliaanse cultuur, maar daarover meer in mijn volgende en laatste verhaal.