Corumbá, Pantanal en São Paulo

Maandag 5 mei komen we ’s ochtends met de nachttrein aan vanuit Bolivia aan de Braziliaanse grens. De grensformaliteiten in Bolivia gaan soepel maar als we 100 meter verderop Brazilië binnen willen komen, staat er een lange rij locals. Er zit niks anders op dan achter aan te sluiten. Een kleine twee uur later is het dan toch gelukt. We stappen in de eerste bus richting Corumbá, het Braziliaanse grensstadje waar we twee overnachtingen hebben geboekt. We merken meteen het verschil met Bolivia. De mensen zijn een stuk vriendelijker hier, maar communiceren is moeilijk want we spreken geen Portugees. Corumbá is een leuk stadje aan een rivier aan de rand van de Pantanal, het natuurgebied waar we overmorgen naartoe gaan met een tour. We moeten nog even wennen aan de drukkende warmte die hier hangt en we zijn nog een beetje moe van de nachttrein. Vandaag doen we het verder dus rustig aan. ’s Avonds eten we onze eerste Braziliaanse barbecue en drinken we onze eerste caipirinha’s.

Dinsdag 6 mei gebruiken we om wat praktische zaken te regelen, zoals weer een lokale telefoonchip, en verder kennis te maken met Corumbá en Brazilië. Het feit dat we de taal niet spreken is echt even wennen voor ons. Als we Spaans spreken, begrijpen de mensen vaak prima wat we willen. Echter, we verstaan niks van het antwoord! Maar zoals gezegd, iedereen is heel vriendelijk en behulpzaam en met handen en voeten en een vleugje Spaans komen we toch een heel eind. Wat me ontzettend bevalt aan Brazilië zijn de fruitsapjes en de kokosnoten die overal verkrijgbaar zijn. Heerlijk! We lunchen vandaag in een ‘kilo-restaurant’, iets typisch Braziliaans. We merken dat Brazilianen van buffetten houden. In een kilo-restaurant kun je je bordje volladen en betaal je een vast bedrag per kilo voor het eten dat je gepakt hebt. Iets wat voor ons ook nieuw is: acai-kraampjes. De Brazilianen eten een soort sorbetijs van de acai-bes. Het is net als een ijsje en je kunt er ook chocola of andere toppings op doen. in Nederland is dit volgens mij ‘powerfood’, maar hier ‘gewoon’ een veel gegeten snack. Wij vinden het heerlijk! Corumbá heeft geen bijzondere bezienswaardigheden maar wij vinden het een heel aangenaam stadje, mooi gelegen aan de rivier, om kennis te maken met Brazilië.

Woensdag 7 mei worden we ’s ochtends om kwart over zes opgehaald. Vandaag vertrekken we naar een fazenda in de Pantanal. Hiervoor zijn we helemaal over land door Bolivia hier naartoe gekomen. Via e-mail en whatsapp hebben we al veel contact gehad met Gil, de persoon die deze tour geregeld heeft. Met een taxi worden we naar het busstation gebracht. De taxichauffeur (ik denk een vriend van Gil) regelt onze buskaartjes en geeft instructies waar we moeten uitstappen. Na twee uur stappen we uit ergens langs de snelweg zoals ons gezegd. Daar staat iemand ons al op te wachten met een safari-voertuig. We mogen bovenin plaatsnemen. De rit naar de fazenda duur nog anderhalf uur en voert dwars door de Pantanal, over de ‘Estrada del Parque’. We zien héél veel vogels, er steken dieren de weg over, ik zie al een kaaiman zwemmen in een poeltje en we zien pootafdrukken van de jaguar! Eenmaal aangekomen in de fazenda worden we welkom geheten door onze gids Ronaldo maar iedereen noemt hem Anaconda. We kunnen meteen aanschuiven bij de lunch, opgediend in buffetvorm. Ons groepje bestaat uit Job, ik en nog twee Duitsers. Anaconda stelt voor dat we ’s middags een ‘swamp walk’ gaan doen. De Pantanal is een heel nat en moerassig gebied, je kunt geen wandeling maken zonder nat te worden. Met goede moed en met lange kleding tegen de muskieten gaan we op ‘swamp walk’. Aan de rand van boerderij staan bomen waar hele families ara’s in huizen. Héél mooi om te zien. Ook ligger er her en der kaaimannen langs de kant van het water dat de boerderij omringt. Na een paar honderd meter loopt Anaconda recht het water in. Het is de bedoeling dat we hem volgen, de kaaimannen zullen ons niet opeten wordt ons verzekerd. Tot ons middel in het water waden we naar de overkant. We zien wederom heel veel vogels, een gordeldier en helaas geen jaguar. Wat we ook zien zijn héél veel muggen. Ik heb nog nooit zoveel muggen bij elkaar gezien. En wij moesten er doorheen. Job is er zonder een enkele bult uitgekomen, ik heb er denk ik meer dan honderd opgelopen. Ze prikten gewoon door mijn zwarte legging en sokken heen. Het schijnt dat deze muggen specifiek van zwart houden, daar komen ze op af. Het was handig geweest als ik dat van te voren had geweten.

Donderdag 8 mei zitten we om half zeven aan het ontbijt. We gaan vanochtend met een safari-voertuig nog wat verder het natuurgebied in. We komen langs een poeltje waar tientallen krokodillen in het water liggen. Na een stukje rijden besluit Anaconda dat we toch nog een stukje gaan wandelen. Dit keer goed ingepakt, met andere kleding tegen de muskieten, lopen we door de jungle. We zien weer een hoop vogels, zoals ijsvogels kara-kara’s, ara’s, lepelaars, ibissen, arenden, toekans en parkieten. Als we bijna weer bij de auto zijn breekt bij mij de paniek uit. Ik liep helemaal achteraan in de groep. We liepen allemaal in een rij achter elkaar over een omgevallen boomstam heen. Terwijl ik van de boomstam afstap, zie ik tientallen wespen op mijn benen zitten! Ik denk dat ik op een wespennest gestapt ben! Ik zet het op een gillen en Job schiet te hulp. Anaconda riep alleen maar ‘run!’. Hij blijkt zelf allergisch te zijn. Uiteindelijk viel de schade mee. Ik heb maar twee steken in mijn enkel, door de sokken heen. Job heeft er eentje op zijn hand. Na de lunch gaan we piranha’s vissen en varen met een bootje. Met stukjes vlees aan de haak vangen we meerdere piranha’s. Of ja, ik haal de hengel op maar raak die vis natuurlijk niet aan. Daar heb ik geen lol aan. Anaconda haalt ze van de lijn en laat ons hun tanden zien. We besluiten ze terug te gooien en niet op te eten. ’s Avonds doen we nog een nachtwandeling. We zien veel kikkers, insecten en kaaimannen.

Vrijdag 9 mei is alweer onze laatste dag op de fazenda. We zijn vóór zonsopgang opgestaan om de capibara’s uit het water te zien komen. Na het ontbijt gaan we paardrijden. De Pantanal-paarden zijn speciale paarden. Hun voeten zijn aangepast aan de omgeving zodat ze heel goed door water kunnen lopen. Op een rustig tempo leggen we een prachtige route af. We gaan natuurlijk weer erg diep door het water, dit keer op het paard. Dat schoenen en broeken nat worden, is een gegeven. Inmiddels geloof ik wel dat de kaaimannen op afstand blijven en dat de echte anaconda’s ons niet zullen opeten. Na nog een laatste heerlijke buffet-lunch met ingrediënten rechtstreeks van de boerderij, vertrekken we weer richting de bewoonde wereld. Hiertoe gaan we eerst weer anderhalf uur met een safari-voertuig tot aan de snelweg, vanwaar we worden opgepikt door een shuttle-busje. De reis in het busje duurde nog zeker vier uur. Rond zeven uur ’s avonds komen we aan in Campo Grande, de grote stad van de regio, in ons hotel. We moeten best lang zoeken om een beetje fatsoenlijk restaurant te vinden om ’s avonds te eten. Campo Grande heeft het niet.

Zaterdag 10 mei hebben we ’s middags een vliegtuig naar São Paulo. ’s Ochtends slapen we uit, ontbijten uitgebreid en besluiten we toch nog even iets te gaan bekijken in Campo Grande. Het museum in kwestie was mooi, maar klein. We lopen nog een stukje door een park met heel veel capibara’s. Ik blijf het leuk vinden om naar die beesten te kijken. Ze kijken zo simpel. Na een voorspoedige vlucht, landen we rond zeven uur in São Paulo. Er is een uur tijdverschil, dus we slaan een uurtje over. Die wespensteken in de Pantanal hebben ervoor gezorgd dat ik inmiddels een enkel als een olifant heb. Ook mijn rug is nog steeds niet optimaal. Omdat het vliegveld een eigen dokter heeft, besluit ik daar even langs te gaan. Daar word ik aan een infuus gehangen. Het heeft geholpen want daarna is de ontsteking weggetrokken. We nemen een Uber naar de wijk waar we verblijven. In São Paulo wonen 22 miljoen mensen. Niet gek dat we dus nog één uur in de auto moeten zitten. ’s Avonds eten we een super lekkere pizza bij ‘Braz’. In São Paulo woont de grootste concentratie Italianen buiten Italië. De stad staat bekend om de goede pizza. Sommigen zeggen zelfs beter dan in Napels zelf. Ik heb al heel wat Italiaanse pizza’s in mijn leven gehad, en ik kan bevestigen dat dit één van de beste was.

Zondag 11 mei proberen we iets van São Paulo te zien. De stad wordt ook wel ‘het monster’ genoemd omdat het zó groot is en lastig te doorgronden. We ontbijten bij ‘Le Pain Quotidien’, een Europese keten, maar wel met een Acai-bowl. Die krijg je niet in Europa bij de Le Pain Quotidien. Daarna nemen we een uber naar het centrum, naar een markt die ik graag wilde zien. Daar aangekomen blijkt alles gesloten te zijn wegens Moederdag. De wijk ziet er ook verre van sjofel uit. Overal liggen mensen op bankjes en in hoekjes. Er hangen vage mensen op straat en bijna alle winkels zijn dicht. Het is er vies. Je kunt hier je telefoon absoluut niet in je hand houden op straat. Dat is onhandig want we willen hier graag weg navigeren. In een winkel checken we dan toch even de kaart en twee straten verderop blijkt de stadswandeling van onze reisgids te beginnen, bij een klooster. Uiteindelijk hebben we een gedeelte van de stadswandeling afgelegd, maar de veiligheid vonden we twijfelachtig. Er zijn héél veel zwervers, dat maakt dat je je ongemakkelijk voelt. We nemen de metro terug naar onze hippe, veilige, mooie wijk Villa Magdalena. De metro is overigens erg net en veiliger dan elke andere metro, dat zou je niet verwachten. Tussendoor regelen we een auto voor morgen. We hebben besloten om een weekje een auto te huren en de binnenlanden te verkennen. Maar daarover de volgende keer meer.