Cusco, de Heilige Vallei en Machu Picchu (Inca’s, Inca’s, Inca’s)

Maandag 22 april vertrok ons vliegtuig met een half uurtje vertraging rond half negen richting Cusco. Cusco ligt in de Heilige Vallei van de Inca’s en is natuurlijk de sprinkplank naar Machu Picchu. Aangekomen op het vliegveld van Cusco vielen de taxichauffeurs ons al lastig bij de bagageband. Dit vond ik nog een tikje agressiever dan dat we tot nu toe hadden meegemaakt. En dit kan eigenlijk wel over heel Cusco gezegd worden. Overal waar je komt, proberen mensen je wat te verkopen: souvenirs, massages, restaurants, tours: we werden er aardig gek van. Wij namen geen taxi vanaf het vliegveld, maar we liepen 100 meter en namen een collectivo richting het centrum voor één twintigste van de prijs van een taxi. Cusco ligt in een vallei tussen de bergen op zo’n 3400 meter. Het heeft een heel mooi - maar druk - oud koloniaal centrum. Er bevinden zich héél veel souvenirswinkels- en marktjes, ik denk zeker 500 touragencies, een hoop outdoorwinkels en natuurlijk restaurants. Je merkt echt dat je je in de toeristenhoofdstad van het continent bevindt. Om de mooie oude kerken in te kunnen dien je overal toegang te betalen, dit hebben we nog niet eerder meegemaakt hier. ’s Middags verkennen we het oude Cusco: er is héél veel te zien. ’s Avonds eten we weer eens lekker Aziatisch. Indiaas deze keer. In het restaurant lopen we de Sri Lankese Amerikanen die we van Lima kennen weer tegen het lijf.

Dinsdagochtend 23 april lopen we naar de rand van de stad om de Inca ruïnes van Sacsaywamán (spreek ongeveer uit “sexy woman”) te bezichtigen. Hiertoe kopen we een boleto turistico, een toegangskaartje dat ook geldig is voor eigenlijk alle Inca ruïnes in de Heilige Vallei voor de komende tien dagen. We zijn van plan er nog meer te bezichtigen, dus dat komt goed uit. Vanaf Sacsaywamán hebben we een mooi uitzicht over de stad en de stenen zien er indrukwekkend uit. We hadden echter geen gids genomen en er stonden nergens bordjes, dus het was af en toe een beetje gissen waar we nu precies naar keken. De Inca’s hadden in ieder geval een bepaalde manier waarop ze hele grote stenen op elkaar stapelden, zodat het precies paste en aardbeving-proof was.

Eenmaal weer in de stad eten we luxe gebakjes en drinken koffie, we kopen nog wat fruit op de lokale markt en s’ middags regelen we wat nuttige dingen. We lopen we naar het lokale busstation voor de collectivo’s om te informeren hoe we overmorgen naar onze volgende bestemming kunnen gaan in de Heilige Vallei, en we lopen verder naar het grote busstation om te informeren voor de bus naar onze volgende bestemming aan het Titicacameer. En op de valreep regel ik nog een chauffeur die ons morgen rond wil rijden langs een aantal bezienswaardigheden in de Heilige Vallei. ’s Avonds eten we weer Aziatisch, deze keer Japans.

Woensdagochtend 24 april worden we na het ontbijt door Franklin, onze chauffeur voor die dag, opgehaald. Eerste bestemming: Chinchero, een dorpje met Inca-ruïnes en een kerk dat bekend staat om het handgemaakte textiel dat hier geproduceerd wordt. We krijgen een demonstratie hoe de wol van het schaap, lama of alpaca wordt gewassen, tot draad gemaakt en geverfd met natuurlijke producten. De Inca-mevrouw die ons de uitleg gaf, haalde een soort pissebed van een cactus, drukte hem plat tussen haar vingers en er kwam een knalrode vloeistof uit. Zo maken ze dus bijvoorbeeld rood. De sjaals, tafellopers, dekens en-wat-nog-niet-meer die er verkocht werden, waren allemaal handgemaakt, heel mooi, maar ook best duur (logisch natuurlijk). Hier zien die kleurtjes er allemaal leuk uit, maar thuis ga je toch geen tafellaken met zo’n drukke Inca-print opleggen. Ik heb dus niks gekocht. Daarna bezoeken we de ruïnes en de kerk van Chinchero met onze boleto turistico.

Vervolgens rijden we door naar wederom Inca-ruïnes, dit keer die van Moray. Het ziet er in het echt indrukwekkender uit dan ik had gedacht. Het zijn grote terrassen in perfecte cirkels gelegen op verschillende niveaus. De inca’s gebruikte dit schijnbaar als een soort agrarisch laboratorium, om te kijken welke gewassen het beste groeiden op welke hoogte.

Tot slot bezoeken we nog de ‘Salinas’. Hier wordt (en werd ook al door de Inca’s) zout gewonnen. Het geeft een surrealistisch beeld, al die witte en bruine vlakken in het landschap. Moe keren we in de namiddag terug naar Cusco. De rest van de dag gebruik ik om mijn reisblog bij te werken en foto’s te uploaden.

Donderdag 25 april. Na het ontbijt in ons hotel nemen we een taxi naar het ‘busstation’ waar de collectivo’s naar Ollantaytambo vertrekken. Busstation is een te groot woord voor wat het is. Het is lokale algemene kennis dat in een bepaalde straat altijd busjes die kant op rijden. Zo heeft elke bestemming een eigen plek waar de busjes vertrekken. Eenmaal daar laden ze onze backpacks op het dak en kunnen we vast plaatsnemen in het busje. Dan is het wachten tot er meer mensen komen en het hele busje vol zit. Ongeveer een half uur later zit het busje vol en vertrekken we naar onze bestemming Ollantaytambo. Ollantaytambo ligt in de heilige vallei vanwaar de treinen naar Macchu Picchu vertrekken. Het dorp zelf heeft ook ruïnes van een oud Inca-fort. Na een korte reis van twee uur komen we aan op het drukke dorpsplein. Lokale kinderen van basisschoolleeftijd voeren - verkleed in een soort cowboypakjes en kleurige kleding – een ingestudeerd dansje op voor de aanwezige familie. Nadat we hebben ingecheckt in ons hotel, lunchen we met een onverwacht heerlijke quinoa-soep. ’s Middags bezoeken we de Inca-ruïnes van Ollantaytambo, prachtig gelegen tegen de naastgelegen berghelling. ’s Avonds eten we pizza, het veel aangeboden alternatief voor vlees met aardappels en rijst.

Vrijdag 26 april stond Macchu Picchu op het programma! De treintickets en de toegangskaartjes voor de ruïnes zelf hadden we al twee weken geleden via internet gekocht, omdat het snel volloopt. Overigens kostte het een fortuin. Alleen al de tickets voor de krap twee uur durende treinreis kostten meer dan 200 euro, en dat was een koopje. We hadden plaatsen geboekt in de ‘Voyager’, oftewel de tweede klas coupé. Toen we rond 11 uur ‘s ochtends in de trein wilden instappen, werden we tegengehouden. Er was iets met onze tickets! We weten nog steeds niet wat het was, maar dat maakt ons ook niet uit, want we kregen een upgrade naar de eerste klas! We werden welkom geheten met champagne in de véél mooiere coupé. We kregen tijdens de rit een driegangenmenu, wijn en cocktails. Na het toetje konden we in de aangrenzende bar-coupé naar live-muziek luisteren met koffie, thee of nog meer drank. Onze dag kon niet meer stuk! Enigszins aangeschoten kwamen we aan in Aguas Calientes, het dorp bij Macchu Picchu, waar we kaartjes kochten voor de bus die ons omhoog bracht naar de ruïnes. Wat een drukte was het op de berg! Eerst nog even naar de wc, want eenmaal door de toegangspoortjes (ja, er zijn toegangspoortjes als in een pretpark) is er geen toilet meer. We hebben inmiddels al heel wat Maya-, Azteken- en Inca-ruïnes gezien op onze reis, maar Macchu Picchu is inderdaad één van de mooiste. Dat komt vooral door de spectaculaire ligging tussen puntige bergen. De toeristen buitelen over elkaar heen om dé foto te maken met de ruïnes en de Wayna Picchu (de berg) op de achtergrond. In ongeveer drie uur verkennen we de hele site. We hebben ruim de tijd want onze trein gaat pas rond acht uur ’s avonds terug. Omdat er nog genoeg daglicht over is, dalen we in een uurtje te voet weer af naar Aguas Calientes. Tijdens dit uur traplopen naar beneden – we zijn blijkbaar de enigen die niet de bus nemen – zien we allerlei vogels en een soort agouti.

We eten en wachten in het dorp, waarna we de trein terugnemen naar Ollantaytambo. Helaas dit keer geen upgrade. Maar dat maakt niet uit, want het is inmiddels donker en we zijn moe. Na een beetje dutten in de trein, nemen we op het station een tuktuk naar ons hotel in Ollantaytambo. Het was een leuke dag.

Zaterdag 26 april was onze laatste dag in de Heilige Vallei. We hadden nog een laatste nacht geboekt in Pisac, een dorpje aan de andere kant van de vallei met… (je raadt het nooit) Inca-ruïnes. We zijn daar in één vloeiende collectivo-tuktuk-collectivo combinatie naar toe gereisd in ongeveer drie uur. Het lokale openbaar vervoer blijft verbazen. Nadat we hebben ingecheckt in ons hotel, lunchen we op het dorpsplein. Daarna staan de Inca-ruïnes van Pisac op het programma. Deze liggen enkele honderden meters hoger dan het dorpje bovenop de berg, bereikbaar via steile trappen. Omdat ik om onverklaarbare redenen al een dikke week last heb van mijn rug, wilde ik niet té lang traplopen. Ik dacht dat het één uur klimmen was vanuit het dorp naar de ruïnes. Maar dat bleek een misverstand. Het bleken er tweeëneenhalf en halverwege ga je ook niet meer omkeren. Daarna was het nog dik een uur afdalen via dezelfde trappen. Ik dacht op dat moment dat het wel ging. Een kleine vooruitblik: Ik kon de volgende ochtend mijn eigen veters niet meer strikken, laat staan mijn eigen backpack dragen. De ruïnes waren overigens heel mooi, zie de foto’s. Na de afdaling hebben we nog pisco sours gedronken op een balkon op het dorpsplein en daarna lekkere pasta gegeten bij een Italiaan. Eindelijk weer eens echte Italiaanse pasta. Ik zei nog tegen Job dat ik helemaal geen last van mijn rug had, ondanks de steile wandeling. Naja, zoals gezegd kon Job de volgende dag dus twee backpacks dragen. Maar daarover de volgende keer meer.