Antigua, Lago de Atitlan en Guatemala-stad

Vrijdag 22 februari vertrokken we om acht uur ’s ochtends met een (grote touringcar) naar Guatemala-stad, de hoofdstad. Er was ons verteld dat de reis van Flores naar Guatemala zo’n acht tot negen uur zou duren. In Guatemala-stad moesten we dan overstappen op een andere bus naar Antigua, onze eindbestemming. De totale afstand die we moesten afleggen die dag bedroeg 520 kilometer, én we hadden dus een overstap met de bus. Om die reden hadden we de bus van acht uur ‘s ochtends genomen in plaats die van tien uur ’s ochtends. Ons voorgevoel bleek te kloppen. De eerste bus deed er geen acht maar bijna elf uur over. Hierdoor waren we pas om zeven uur ’s avonds in Guatemala; het was al donker. Ik lees en hoor overal dat Guatemala niet zo’n veilige stad is, zeker in bepaalde wijken, dus het is niet handig om in het donker met je backpack nog een overstap te zoeken. We werden afgezet bij een winkelcentrum aan de rand van de stad waar uiteraard geen bussen vertrokken naar Antigua. Busstations kennen ze hier niet. Er is alleen een wirwar aan busmaatschappijen die allemaal hun eigen vertrekpunten hebben met maar een paar bestemmingen. Online staat nagenoeg geen informatie, en de mensen in het winkelcentrum wisten ook niks. Voor de veiligheid hebben we uiteindelijk maar een taxi genomen naar Antigua. Hoewel 42 km verderop, heeft het taxiritje 2 uur geduurd wegens het verkeersinfarct dat zich hier elke dag manifesteert. Om negen uur ’s avonds kwamen we, later dan we hadden gepland, aan in onze super mooie Airbnb in Antigua.

Zaterdag 23 februari hebben we ’s ochtends ontbeten in één van de patio-cafés van Antigua, gelegen in een historisch gebouw en aangekleed met veel planten. Ook in Guatemala bestaat het standaard ontbijt uit eieren met bonen (echter, zonder tortilla’s zoals in Mexico), maar in de wat westerse gelegenheden kun je vaak ook croissants en yoghurtontbijtjes krijgen. Antigua ligt op zo’n 1500 meter tussen vulkanen. Op de hellingen rondom de stad wordt koffie verbouwd. Dit was te proeven: bij het ontbijt kregen we echt lekkere koffie. De rest van de dag hebben we het rustig aan gedaan en de stad een beetje verkend. Het is een hele fotogenieke stad met veel gekleurde huisjes en straten met kinderkopjes, met op de achtergrond een vulkaan. Er lopen veel buitenlanders (inclusief wijzelf) op straat. De meesten doen hier een talencursus om Spaans te leren. Omdat we een heel huis mét keuken tot onze beschikking hadden, heb ik weer eens lekker zelf kunnen koken. Om alle ingrediënten te verzamelen, heb ik me door een megadrukke supermarkt geworsteld (de enige in het centrum), waar allemaal mensen in de supermarkt proberen je koekjes of worstjes te verkopen. Dit was weer een nieuwe ervaring.

Zondag 24 februari hadden we een koffie-tour geboekt. We hadden niet gekozen voor de standaardtour, maar een rondleiding op een wat kleinere plantage. Dit bleek achteraf een goede keus. Op stipt de afgesproken tijd werden we opgehaald in een auto. We bleken de enigen in de tour te zijn en we hadden drie super enthousiaste gidsen! Eén van de gidsen was de eigenaar van de plantage; zijn vader had het stukje land ooit gekocht en was begonnen met het verbouwen van koffiebonen. Hij vertelde gepassioneerd over zijn planten. De tour was op ons verzoek in het Spaans. Dit maakte de aanwezigheid van één van de gidsen volgens mij overbodig, want zij was er denk ik alleen om te vertalen naar het Engels. We mochten zelf een koffieplant planten en ik heb een koffieplant gesnoeid. Uiteindelijk hebben we ook zelf de bonen geroosterd en de koffie geproefd. Het was een hele leuke relaxte tour!

Maandag 25 februari was wederom een relaxed dagje. Je kunt overal tours boeken om één van de vulkanen te beklimmen. Echter, dan zouden we een nacht in een tentje op de vulkaan moeten slapen en dat kwam niet handig uit met onze planning. We wilden graag met carnaval in Barranquilla (Colombia) zijn. Daar wordt één van de grootste carnavals gevierd. Bovendien had ik al een Airbnb geboekt voor de komende drie nachten op onze volgende bestemming. Dus hebben we nog een dagje in Antigua voor souvenirs geshopt, kerken en kloosters verkend, en zijn we naar een uitzichtspunt gelopen. Ook hebben we geprobeerd om een pakje met souvenirs naar huis te sturen, maar dat idee hebben we snel weer uit ons hoofd gezet toen we de prijzen hoorden. Het kostte zo’n 150 euro om vijf kilo naar huis te sturen! Aangezien we over een kleine week naar Colombia vliegen probeer ik het nog wel een keer in dat land. Duurder dan dit kan het niet worden lijkt me (en anders heb ik pech). 

Dinsdag 26 februari hadden we een shuttle geboekt om acht uur om ons naar onze volgende bestemming te brengen: Lago de Atitlan (het meer van Atitlan). Shuttles (oftewel kleine shitbusjes) zijn het enige vervoermiddel hier. Uiteindelijk werden we om 8.30 opgepikt door een leeg busje. We dachten nog even dat we de enige passagiers waren, maar al snel werd duidelijk dat er iets mis was. Nadat er nog zo’n vijf anderen werden opgepikt (rondje Antigua langs hotels dat door het drukke verkeer een half uur duurde), dropte ons busje ons bij een reisbureautje ongeveer één straat achter onze Airbnb waar we zojuist waren ingestapt, met de mededeling dat dit tóch niet ons busje was (hij reed door naar het vliegveld). Ok. Ons eigenlijke busje bleek kapotte remmen te hebben, daarom moesten we even wachten (uiteindelijk een uur, maar je weet tijdens het wachten niet hoelang het nog gaat duren) tot ze een nieuw busje hadden geregeld. Het nieuwe busje kwam en heeft ons in één vloeiende rit naar Lago de Atitlan gebracht. Daar aangekomen moesten we nog met een bootje naar onze eindbestemming: één van de dorpjes aan het meer dat alleen te bereiken was met een boot. 

Woensdag 27 februari werden we wakker met een prachtig uitzicht in ons huisje aan het meer. Het meer is omringd door meerdere vulkanen. Dilemma: zouden we vandaag gaan kajakken of toch een bootje nemen om één van de andere dorpjes te bekijken? We kozen voor het laatste. Om een bootje te krijgen, moesten we op de steiger van het hotel gaan staan en naar alle bootjes zwaaien die in de gewenste richting varen. Voor een paar euro nemen ze je dan mee naar je gewenste bestemming. Tijdens de boottocht (van uiteindelijk toch 45 minuten) naar het dorpje San Pedro de la Laguna hadden we prachtig uitzicht op het meer, de bergen eromheen en de oevers. Leuk! Daarna hebben we wat rondgelopen in San Pedro, koffie gedronken, boodschappen gedaan voor vanavond (we kunnen weer zelf koken) en geluncht bij een Joods restaurant (weer eens wat anders). 

Donderdag 28 februari konden we niet te lang uitslapen, want vandaag gingen we paragliden boven het meer! Voor mij was dit de eerste keer, maar ik was niet heel zenuwachtig. We hadden de beste aanbieder uitgezocht, gerund door een halve Duitser en met alle mogelijke certificeringen voor een tandemvlucht. Ik vloog met Christian (de halve Duitster) en Job vloog met Andrés, een Guatemalteek. Naast Job en ik was er nog een Zweed die al voor de derde keer ging vliegen. Vanuit het stadje werden we naar het vertrekplatform op één van de aangrenzende bergen gereden. En toen ging het snel. Tuigje aantrekken, helm op, vastklikken aan Christian en hup we waren in de lucht! We hoefden niet te rennen. De wind komt onder de parachute en je wordt zo omhoog getrokken. We gingen hoger en hoger op de warme luchtstromen die tegen de bergen omhoog waaiden. We vlogen volgens mij 500 á 600 meter boven het meer, en het meer zelf ligt op 1500 meter boven de zee. Ik had niet echt gerekend op de misselijkheid die erbij komt kijken. We zijn uiteindelijk 45 minuten in de lucht geweest, en dat voelt als één lange achtbaanrit. Helemaal toen Christian besloot om ‘acrobatics’ in de lucht te gaan doen. Maar wat was het een geweldige ervaring!

Vrijdag 1 maart hadden we een shuttle van Lago de Atitlan naar Guatemala-stad. ’s Ochtends om elf uur hadden we een bootje naar de plek waar onze shuttle om twaalf uur zou vertrekken. Wachtend op de shuttle merkte Job dat de bovenkant van zijn backpack wel erg plat uitzag. In het compartiment bovenop zijn rugzak, bewaarde Job zijn (super fijne) outdoor jas, speciaal gekocht voor deze trip. De jas was weg! We hebben nog eens alle stappen doorlopen die we die ochtend gezet hebben, en het kan niet anders dan dat de bestuurder van het bootje van die ochtend het (eenvoudig) uit de rits van de backpack gehaald moet hebben! We zijn bestolen! Ontzet en teleurgesteld in de mensheid beginnen we aan onze shuttle naar Guatemala-stad die gewoonlijk zo’n vier en een half uur moet duren. Na zes en een half uur staan we - na enkele vertragingen onderweg - nog steeds muurvast in het verkeer van Guatemala-stad, om de stad in te komen. Omdat we geen plaspauze gehad hadden onderweg en de chauffeur weigerde te stoppen (en omdat het gewoon een vervelende man was om details die te ver gaan om hier uit te leggen) besloten we samen met de laatste twee andere passagiers (twee Duitsers) uit te stappen uit de shuttle. We wisten dat we ons op dat moment in een prima (veilige) wijk bevonden dus we konden veilig uitstappen. Omdat het toch bijna etenstijd was, hebben we met de Duitsers gegeten en gezellig gepraat in een restaurant totdat de file was opgelost. In tien minuten reden we ’s avonds met een Uber naar onze Airbnb. Deze lag in groot beveiligd gebouw met een portier en een poort. Ook wel nodig als je ziet dat hier ’s nachts overal mensen op straat slapen. 

Zaterdag 2 maart brengen we door in Guatemala-stad. Wederom hebben een heerlijk ontbijtcafé gevonden met een mooie patio. Een oase van rust in deze lelijke (en naar mijn mening onveilige) stad. We verkennen het centrale plein en nemen een Uber naar een winkelcentrum dat duidelijk alleen voor rijke Guatemalteken bedoeld is. Bij elke toegang staat beveiliging die je de poort openmaakt. Binnen is het prachtig met mooie winkels en terrassen (het is deels buiten). We kwamen hier voor de enige outdoor-winkel van de stad, om te kijken voor vervanging van Jobs gestolen jasje. Dat is echter niet gelukt. Het assortiment is toch wat beperkt. De rest van de dag drinken we nog ergens wat, en bestellen een ijscoupe, maar doen verder niet veel. Het typen van deze verhalen kost ook best veel tijd, dus daar heb ik de rest van de middag aan besteed. Het plan is om vanavond nog hier ergens lekker te gaan eten. Op whatsapp krijg ik berichten door van carnaval vierende mensen. In Nederland is het zeven uur later en het ‘kanon van het balkon’ in Sittard is in volle gang. Wij vliegen morgen naar Barranquilla (Colombia) om daar ook nog carnaval mee te vieren, in Caribische stijl. Aan iedereen die dit leest: een fijne carnaval!