Cartagena en San Andrés

Zondag 10 maart word ik wakker met stijve spieren van de afgelopen dagen in ons hotel in Santa Marta. Na het ontbijt vertrekken we – met héél veel vieze was van de jungletocht – met de bus naar Cartagena. Helaas voelden we ons die dag allebei niet zo top (buikgriepachtige verschijnselen).  Zelf dachten we op dat moment dat het van de pizza van gisteravond moest komen, want de hele jungletocht hadden we ons goed gevoeld en was het eten goed geweest. Inmiddels (ik schrijf dit dinsdag 19 maart) weet ik dat het niet van het eten was maar dat het waarschijnlijk een bacterie moet zijn geweest die we ‘ergens’ hebben opgelopen. In Cartagena hebben we de eerste twee nachten geslapen in een Airbnb in een (veilige) woonwijk grenzend aan het centrum met een wasmachine. Een aantal kledingstukken van Job zijn op deze reis door meerdere betreffende wasvrouwen verwassen, dus we vinden het heerlijk dat we gewoon zelf kunnen kiezen op welke temperatuur en met welke andere kleuren onze kleren deze keer gewassen worden. Job voelt zich niet lekker die avond en blijft thuis. Ik ga in het gezellige Getsemani (dé uitgaanswijk) nog wat eten met de Tsjechen van de jungletocht en een ander Nederlands meisje.

Maandag 11 maart voel ik me na het ontbijt (Job at niks) helaas ook steeds slechter. Ondanks dat, zijn we toch op onderzoek uitgegaan naar een kapsalon (ik moet mijn haren verven) en een postkantoor (pakketje naar huis sturen). Na een paar kapsalons te zijn binnengelopen en geïnformeerd te hebben, besluit ik mijn haar zelf wel te verven. Dan weet ik tenminste wat erin gaat en dan is het mijn eigen schuld mocht het groen uitslaan. Ze hebben hier namelijk duidelijk geen ervaring met ‘natural blonds’. ’s Middags wandelen we naar Getsemani voor een fruitsapje op het gezellige plein (Plaza Trinidad). Daarna wandelen we verder naar het historisch centrum en bezoeken we het Inquisitiemuseum. Cartagena heeft een rijke geschiedenis. Het was vroeger (in de 16e, 17e en 18e eeuw) een rijke havenstad met veel invloed. De katholieke kerk opende daarom hier haar derde inquisitiegerecht om alle heksen - en anderen mensen die afwijken van de katholieke norm - te folteren, berechten en verbranden op de brandstapel. Er is ook een Netflix-serie die hierover gaat: Siempe Bruja. Uiteraard ben ik die nu aan het kijken. Omdat we dus een beetje ziek zijn die dag, gaan we vroeg in de middag weer terug naar de Airbnb om uit te rusten. ’s Avonds proberen we in onze wijk een vegetarische maaltijd te vinden en eindigen met tahin bij de Libanees. Dat was de enige optie, Colombianen eten graag en veel vlees.

Dinsdag 12 maart draaien we ’s ochtends nog een laatste wasje, alvorens we een Uber bestellen naar ons nieuwe hotel in Cartagena. We vonden het toch wat fijner om dichter bij het vuur te zitten en hebben nog twee nachten in een hotel geboekt in het historisch centrum gelegen in een mooi koloniaal gebouw en met een zwembad. De rest van de dag rusten we bij het zwembad, afgewisseld met een lunch in de stad en enkele fruitsapjes op terrasjes. We voelen ons beiden lichamelijk nog steeds niet top. Dat doet niet af aan het feit dat de wijk Getsemani en het historisch centrum echt prachtig zijn om doorheen te lopen. In alle straten zie je koloniale huizen bekleed met bougainvilles of andere bloemen, fruitverkopers met kleurige stalletjes, winkels met mooie (ook gekleurde) kleding én veel toeristen.

Woensdag 13 maart is onze laatste volle dag in Cartagena. Op het programma staat het fort. Het is echt een mega groot stenen bouwwerk, gebouwd om en op een heuvel aan de zijkant van de stad. De audiotour vertelt ons over piraten, Fransen en Engelsen die, al dan niet met succes, hebben geprobeerd om het fort in te nemen. Ik smul van dit soort verhalen en vond het een heel leuk bezoek. Het was wel echt heel warm. Er was nagenoeg geen schaduw tijdens ons bijna drie uur durende bezoek en volgens mij was de gevoelstemperatuur wel 40 graden. De rest van de dag bestaat uit terrasjes, zwembad en uiteten: we hebben echt niks te klagen!

Donderdag 14 maart nemen we na het ontbijt een taxi naar het vliegveld, want we vliegen rond de middag naar San Andres! San Andres is een Caribisch eiland van Colombia gelegen op één uur vliegen naar het noorden, ongeveer ter hoogte van Nicaragua. Alle Colombianen die we spreken zijn lyrisch over dit eiland dus de verwachtingen zijn hoog gespannen. Eenmaal geland, blijken we naar onze Airbnb te kunnen lopen vanaf het vliegveld. We verblijven in de enige ‘stad’ van het eiland, ook genaamd San Andres. Het stadje zelf is echt spuuglelijk, variërend van bouwputten met een hoop rotzooi tot moderne winkelstraten met lelijke winkels. Colombianen blijken hier ook te komen om belastingvrij te kunnen winkelen. Ik denk dat er - niet gelogen - meer dan vijftig parfumwinkels in het centrum liggen. Vanuit onze Airbnb is het een paar blokken lopen door voormeld tafereel tot aan het strand. Maar het strand en de zee hier maakt alles goed: prachtig wit poederzand, palmbomen en een lichtblauwe kraakheldere zee. Gelukkig zijn we niet voor niks gekomen!

Vrijdag 15 maart doen we het rustig aan want we (vooral Job) voelen ons nog steeds niet ok. Omdat we morgen een snorkeltour hebben geboekt waarbij we drie uur op een boot zonder toilet moeten en omdat dat niet handig is met buikgriepachtige verschijnselen, besluiten we de lokale apotheek maar eens te raadplegen. Omdat het nu al zolang aanhoudt, verdenken we een bacterie of een virus (en geen voedselvergiftiging). De kennis van de medewerkers van de lokale apotheken (we raadplegen er drie) blijkt niet verder te gaan dan de verpakking  van de medicijnen die ze verkopen. Om die reden raadplegen we eerst even een medisch geschoold familielid thuis, maar besluiten dan toch om te starten met een antibiotica-kuur. Die kun je hier gewoon zonder recept kopen in de apotheek. En – flashforward – het heeft gewerkt! In de late ochtend hebben we een bootje genomen naar Johnny Caye: een  piepklein eilandje voor de kust. Johnny Caye is het stereotype tropisch onbewoond eiland, met palmen en de helderblauwe zee. Hier hebben we de rest van de dag doorgebracht: heerlijk!

Zaterdag 16 maart stond snorkelen op het programma. Rond half elf ’s ochtends gingen we met zes toeristen aan boord van een boot geschikt voor 30 mensen. Met snoeiharde muziek op de speakers (variërend van Bohemian Rapsody, Coco Jumbo, Shaggy, nog meer Queen-liedjes tot Calma) raceten we over het prachtig blauwe water naar de verschillende  snorkelplekken. Het was overal zo’n 10 meter diep, maar je kon makkelijk de bodem zien. Het water was super helder. Op de eerste plek werden we aan een touw door het water getrokken terwijl we onder water naar standbeelden konden kijken (op de bodem van de zee). Op de tweede plek was een scheepswrak; dit vond ik een beetje eng. En op de derde plek ben ik niet in het water gegaan. Deze plek noemen ze namelijk de Piramide van de Vissen. Het krioelde er van de grote grijze vissen. Er zaten vast ook mooie gekleurde vissen, maar om de mooie te zien moest je door de vieze grijze vissen. En dat zag ik niet zitten. Job is wel het water in gegaan, maar vond het ook niet heel fijn omringd te zijn door zoveel (best grote) vissen. Hoe dan ook: ik vond het een prachtige tocht. Het was lekker op het bootje en het water is overal prachtig op San Andres.

Zondag 17 maart was alweer onze laatste dag op het eiland. We hadden een mula gehuurd om de rest van het eiland mee te verkennen. Er zijn weinig auto’s op het eiland. Er rijden vooral scooters en mulas, een soort opgevoerde golfkarretjes. Als je wil, ben je in twee uur het hele eiland rond maar we hebben er de hele dag over gedaan. Onderweg zijn we gestopt om kokosnoten en fruitsapjes te drinken, aan verschillende strandjes te liggen, uitzichtpunten te bekijken, en natuurlijk te lunchen aan het strand met zeevruchten. Vóór het donker moest de mula terug dus ’s avonds hebben we weer in San Andres gegeten.

Maandag 18 maart – voor de meeste mensen een gewone werkdag – vlogen we rond twee uur ’s middags weg van het eiland, naar Medellín. ’s Ochtends hebben we nog lekker aan het strand gelegen en daarna rustig onze tassen kunnen inpakken. We zijn goed aangekomen in Medellín, de stad van Pablo Escobar (maar daar willen de inwoners liever niet mee geassocieerd worden). In mijn volgende reisverslag zal ik meer hierover vertellen. Het plan is om na Medellín af te zakken naar de Zona Cafetera, waar veel koffie geproduceerd wordt.  Tot de volgende keer!