Morelia en Reserva Mariposa Monarca

Vrijdag en zaterdag 25 en 26 januari werden we wakker in Morelia in Casa Limoncello. Ons hotel had een heerlijk (inclusief) ontbijt met tropisch fruit, jus d’orange, yoghurt, muesli, zoetigheden, brood en natuurlijk eieren met bonen. Het gebouw dateert nog uit de Spaanse koloniale tijd en had 2 mooie patio’s waar we tijdens ons verblijf veel tijd hebben doorgebracht. De wifi was er goed en ik heb de tijd gevonden om nog een beetje te sporten.

Tussendoor hebben we het koloniale centrum van Morelia bezichtigd en de lokale markt bezocht. Dé lokale snack is gazpacho. Dit is hier géén koude tomatensoep, maar stukjes fruit in een bekertje met sinaasappelsap erover (als een soort dressing) met bovenop kaas en chilivlokken: een beetje vreemd, maar wel lekker. Verder hebben we twee avonden heerlijk gegeten bij de lokale ‘chiquere’ restaurants. 

Zaterdag 26 januari was wederom een reisdag. Rond de middag namen we een Uber naar het busstation, vanwaar we vertrokken naar Zitacuaro. De busreis duurde zo’n 3 uur en het was de meest vreselijke busreis tot nu toe. We hadden een goede busmaatschappij uitgezocht, met genoeg beenruimte en toiletten in de bus, en we hadden twee stoelen helemaal voorin gereserveerd zodat ik fijn vooruit kon kijken (in verband met evt. wagenziekte). Maar wat je je niet kunt bedenken is dat ze een zwarte muur plaatsen tussen de vooruit (het stuk van de chauffeur) en de passagiers. Een zwarte muur met een deur die dicht moest. De Mexicanen zelf doen altijd de gordijnen dicht als ze in de bus zitten, dus ik heb 3 uur in een soort van hobbelende doos met bijna geen daglicht (alleen ons raam) doorgebracht. Daarnaast hing er op 1 meter voor mijn gezicht een tv-scherm waarop een vreselijke Mexicaanse tekenfilm werd vertoond met valse schreeuwende liedjes, en je kon het geluid niet zachter zetten. Kortom, we kwamen enigszins gemangeld aan in Zitacuaro.

Maar zondag 27 januari kwam alles weer goed, want hiervoor hadden we het allemaal gedaan: de excursie naar de Monarch vlinders! De Monarch vlinders worden geboren in Canada. Normale vlinders leven niet zo lang, maar deze specifieke vlinders vliegen duizenden kilometers naar Mexico naar een bepaald gebergte om te overwinteren. En wij waren er precies in het goede seizoen. We gingen met een paard eerst 1,5 uur over steile paadjes de bergen in (tot ongeveer 3000 meter) en daar zaten ze, in een prachtig oud bos op een berghelling. Miljoenen vlinders! Overal waar je keek vlogen vlinders. Hoog in de bomen zaten ze allemaal bij elkaar. Ik dacht eerst dat het bladeren waren, maar het bleken alleen maar vlinders te zijn. Ik heb nog nooit zoveel vlinders bij elkaar gezien. Ze vlogen overal om ons heen, er lagen ook veel dode vlinders op de grond. De dode vlinders waren grotendeels mannetjes, vertelde de gids, want die hadden na het paren niet meer genoeg energie om weer omhoog te vliegen de bomen in. Het was een prachtige ervaring.