Oaxaca en Chiapas

13 februari 2019 - Palenque, Mexico

Zondag 3 februari ging de wekker om 3 uur ’s ochtends. We hebben besloten om een paar dagen te relaxen aan de stranden in het zuiden van Mexico in de provincie Oaxaca, in Puerto Escondido om precies te zijn. Omdat de busreis erheen (met geluk) zo’n 15 uur zou duren, hebben we een vlucht geboekt. En net zoals Ryanair dat ook doet: de goedkope vluchten vertrekken op de meest onmogelijke tijdstippen. Eenmaal aangekomen in Puerto Escondido regelen we meteen onze tickets voor de nachtbus die we over 3 dagen willen nemen. Om 8.30 zitten we aan het uitgebreide Mexicaanse ontbijt op een steenworp van zee, in een soort tropische tuin: we zijn er! Het was even zoeken naar ons hotel. Op het adres zoals aangegeven op Airbnb, Booking én Google Maps was geen ‘Bikini Beach House’ te bekennen. Het hielp ook niet dat onze telefoons geen service hadden. Maar uiteindelijk, na een beetje zoeken en vragen bleek het 200 meter te liggen vanwaar de taxi ons had afgezet. 

Brisas de Zicatela, het strand waar we verbleven, is tropisch, met palmbomen, strandhutjes, kokosnoten en (een paar) strandbedjes. De zee is erg wild, op het gevaarlijke af. Het was wel heel leuk om mee te springen in de golven of eronder door te duiken. Als je de golf verkeerd inschat, werd je compleet meegesleurd, wist je niet meer wat boven of onder was, en kwam je als verzopen kat op het strand uit. Kortom, wij hebben ons op het strand vermaakt!

pelikaanstrand

Maandag 4 februari hebben we de hele dag aan het strand gelegen op de bedjes. Ons hotel ligt op 50 meter en je kunt met je blote voeten zó (wel heet aan je voeten) de zee in lopen. Tegen zonsondergang hadden we een activiteit geboekt: we gingen baby schildpadjes helpen uitlaten in zee. De eieren van de schildpadden worden beschermd tegen stropers en roofdieren. Daarom worden de eieren verzameld. Als de eieren uitkomen, moeten de schildpadjes diezelfde dag nog naar zee. Daarbij móeten ze een paar meter van het water worden uitgezet, want ze moeten zelf door het zand lopen zodat ze dit later herkennen. Over 10 jaar komen ze namelijk terug naar ditzelfde strand om hun eieren te leggen. Het schijnt dat maar 2% van de schildpadjes het redt, en dat geloof ik graag. Ze hadden ons al gewaarschuwd dat de meeuwen graag schildpadjes lusten… De meesten hebben het wel gered tot in de zee, maar vervolgens kwamen de meeuwen en die pikten ze zó uit het water: wat een horror!

schildpadjesschildpadjes

Dinsdag 5 februari had ik de wekker gezet want we hadden een tour geboekt met Lorenzo (een Italiaanse duikinstructeur die ook met Geraldine van 3 op reis zo’n tour had gedaan) om dolfijnen, walvissen en schildpadden te kijken (met een boot) en te snorkelen. Job bleek ’s ochtends echter ziek te zijn, buikgriep. Ik heb de hele nacht gewoon doorgeslapen, niks gemerkt natuurlijk. Omdat Lorenzo aangaf dat we ook morgen konden gaan, heb ik de tour voor ons allebei maar gecanceld. Job is de hotelkamer (met gelukkig wel groot terras) de hele dag niet uitgekomen en ik heb ook een rustig dagje gehad. Voor mij geen straf.

Woensdag 6 februari was alweer onze laatste dag in Puerto Escondido. Gelukkig leek Job, hoewel nog wat gammel, wel wat te zijn opgeknapt. Een paar uur op een boot leek ons desalniettemin geen goed idee voor Job; ik had besloten dan wel alleen gaan. Helaas bleek Lorenzo’s mededeling van gisteren niet helemaal te kloppen: we konden (of ik dan) geen tour doen vandaag. Naja, toen ‘moesten’ we de rest van de dag aan het strand en in het zwembad van het hotel doorbrengen. Bij toeval lunchten we ’s middags in een strandtentje waar ze El Clasico (Real Madrid – Barcelona) live uitzonden. Dus dat heeft Job fijn kunnen kijken, en ik heb lekker cocktails gedronken. De nachtbus vertrok namelijk pas om 21.30.

Donderdag 7 februari komen we om 10.30 uur ’s ochtends aan in San Cristóbal de las Casas. Nachtbussen: niet mijn favoriete manier van reizen. Voordeel: doordat je een groot deel van de reis slaapt, gaat de tijd veel sneller én je bespaart een hotelovernachting. Nadeel: de dag erna ben je (althans ik) niks waard. De nachtbus die wij hadden, was niet de meest luxe variant (met echte bedjes) maar met ‘gewone’ stoelen die wel natuurlijk naar achter konden. Er gingen geen andere bussen, dit was onze enige optie op onze volgende gewenste plaats van bestemming te komen (er waren ook geen vluchten).

Dat gezegd hebbende: San Cristóbal is een prachtig koloniaal bergstadje. Allemaal mooie kleurige laagbouw, gezellige pleintjes en zelfs een paar autovrije straten. Op straat wordt vanuit straatstalletjes en fietskarren heel veel eten verkocht, zoals op veel plaatsen in Mexico. Vers fruit, sinaasappelsap, elote (mais in een bekertje met mayonaise en chili), crèpes, taco’s en allerlei snoepgoed. We besluiten een dag langer in San Cristóbal te blijven.

’s Avonds aten we heerlijke pasta bij de plaatselijke Italiaan (hij heet Andrea, uit Calabrië) met Eros Ramazotti op de speakers. Ik waande me even in Italië. 

San Cristóbal de las CasasSan Cristobal de las CasasSan Cristóbal de las Casas

Vrijdag 8 februari worden we ’s ochtends opgepikt voor een tour naar de nabijgelegen Cañon Sumidero. We wilden deze Cañon eerst skippen omdat we dachten dat het veel aan Frankrijk liet denken (verg. Gorges du Tarne, Gorges du Verdon), en daar zijn we beiden al geweest. Omwille van de tijd moeten er soms keuzes gemaakt worden. Maar toen we hoorden dat er krokodillen in de rivier zaten, werden we tóch getriggerd om te gaan kijken. Het was echt super mooi! Met een bootje gingen we over de rivier langs de steile bergwanden. Het uitzicht was prachtig. Onderweg zagen we heel veel vogels (reigers, aalscholvers), aapjes én … krokodillen!

Canyon de SumideroCanyon de Sumidero, krokodil

Zaterdag 9 februari namen we wederom een bus naar onze volgende bestemming: de ruïnes van Palenque. Met een kleine 2 uur vertraging kwamen we rond 14.00 aan in het stadje. Snel naar ons hotel, opfrissen en in de taxi naar de ruïnes! Omwille van de tijd, skippen we de lunch en nemen we alleen een ‘mango-to-go’. Het archeologisch park sloot al om 17.00 en ik wil wel nog rustig alles kunnen bekijken. In onze Lonely Planet gids staan ze als nummer 1 tip voor Mexico genoemd dus mijn verwachtingen waren hoog. De piramides van Palenque zijn ooit gebouwd door de Maya’s. Ze liggen midden in de jungle, half overwoekerd, en ze zijn inderdaad heel mooi. Je kunt ook gewoon op de piramides klimmen, en soms ook een stukje erin. De Maya’s waren erg ontwikkeld (het liet ons denken aan de Grieken en de Romeinen). Ze hadden bijvoorbeeld ook stoombaden. Voor mijn gevoel is er wel véél meer bewaard gebleven van de Grieken en Romeinen, dan van de Maya’s, hoewel de Maya’s ‘jonger’ zijn. 

PalenquePalenquePalenquePalenque

Op het moment van schrijven zijn we aangekomen in Mérida (Yucatan), daarover de volgende keer meer. Tot slot zou ik nog iedereen willen bedanken voor alle reacties op deze blog: leuk dat jullie allemaal meelezen!

Foto’s

6 Reacties

  1. Marijke:
    13 februari 2019
    Fijn om zo een beetje met jullie mee te kunnen reizen. Ik lees jullie avonturen met veel plezier.
  2. Nette:
    13 februari 2019
    Inderdaad leuk om te lezen annika. Met foto’s erbij ook meteen wat beeld erbij. Dat ziet eruit als heel veel genieten! Ga zo door :)
  3. Marion en Lambert:
    13 februari 2019
    Leuk verhaal Annika, we liggen een beetje achter je vorige twee verhalen hebben we nog niet gelezen. We zaten toen in Gambia en hadden maar sporadisch internet. Gelukkig is joerie mee kunnen gaan naar Gambia. Jullie hebben wel een geweldige tijd daar. Geniet maar en hou ons met je verhalen op de hoogte.
  4. Nico:
    13 februari 2019
    Annika, weer mooi beschreven. En de foto's geven een nog beter beeld.
    Het blijft genieten!
  5. Ad:
    14 februari 2019
    Weer een boeiend verslag!
    Ad
  6. Hermien:
    16 februari 2019
    Wat leuk dat jullie nu op die plekken zijn waar ik in 1991 was. Heb net door mijn foto-album gebladerd (wist het allemaal niet meer zo) en ja, ik ben ook in cañon Sumedero geweest. Ik herleef mijn reis met jullie mee. Groetjes!