Yucatán

Zondag 10 februari vertrekken we ’s ochtends vroeg met de bus vanuit Palenque naar onze volgende bestemming: Mérida. Mérida ligt op het schiereiland Yucatan. Dit is het gedeelte van Mexico waar de meeste Nederlanders naartoe gaan als ze op vakantie gaan naar Mexico. Mérida is een koloniale stad met veel goede restaurants en musea. Na onze 8 uur durende busreis van die dag, vonden we dat we wel een cocktail verdiend hadden. Door de goede tips van ons guesthouse vonden we leuke bars en terrassen, gelegen in de patio’s  van mooie oude haciënda’s, met kleurige muurschilderingen. Ook op aanraden van ons guesthouse gingen we eten bij een restaurant dat typische Yucatanese gerechten op de kaart had staan. Meerdere mensen hadden al hoog opgegeven dat dit zo lekker moest zijn. De keuken van Yucatan staat (schijnbaar) op de Unesco werelderfgoedlijst. Zonder nadenken bestelden we het menu de dégustation waarbij we van alles wat konden proeven. Er zijn weinig dingen die Job of ik echt niet lusten, maar we vonden het beiden écht niet lekker. Geen enkel gerecht. Overal zat een speciaal ‘mayakruid’ in, dat (vond ik) een hele muffe smaak gaf. Maar goed, smaken verschillen!

Maandag 11 februari was een rustdag. Ik ben ’s ochtends een historische stadswandeling bij de lokale VVV gaan doen en Job heeft onze foto’s bijgewerkt. Tussendoor hebben we onze huurauto voor de volgende dagen geregeld en ‘ s middags hebben we het Maya-museum bezocht. Dit ging niet alleen over de oude Maya’s (waarvan we de ruïnes en tempels bezoeken) maar ook over de hedendaagse Maya’s. ’s Avonds heb ik zelf een salade gemaakt in de keuken van ons guesthouse. Het was heerlijk om even zelf iets in elkaar te flansen en niet te gaan uiteten. Ook is het fijn om af en toe even bij te tanken met groenten (want die staan hier niet vaak op de kaart in de restaurants).

Dinsdag 12 februari en woensdag 13 februari hebben we een auto gehuurd om de omgeving te verkennen. In Yucatan vindt je overal ‘cenotes’. Dit zijn kleinere of grotere poeltjes water die onderling in verbinding staan door een ondergrondse rivier, ontstaan door aardverzakkingen in de oertijd. De cenotes hebben super helder water, en het zijn vaak een soort halve grotten. We hebben er meerdere bezocht, en ze waren allemaal weer anders, maar allemaal heel mooi. Je kunt er ook in zwemmen. Er zitten wil wel rare visjes met snorharen (alsof ze geen ogen hebben) en kleine visjes die aan je voeten komen knabbelen. 

Dinsdag hebben we ’s ochtends twee cenotes bezocht, toen geluncht en daarna de ‘Ruta de Puuc’ gereden. Een route langs weinig bezochte en wat meer afgelegen Maya tempels. 

Woensdag (13 februari) stond Chichén Itzá op het programma. Dit zijn heel bekende Maya tempels die behoren tot één van de zeven nieuwe wereldwonderen. Om de menigte voor te zijn, waren we op tijd ter plaatse, maar het mocht niet baten. Heel Cancun leek met tourbussen te zijn afgereisd om Chichén Itzá te bezoeken. De Efteling is er niks bij. En de overheid pikt een graantje mee door de entreeprijs te verdubbelen ten opzichte van vorige jaar (en die wás al relatief hoog). We betaalden 280 pesos p.p. tegen 75 pesos voor de toegang tot Palenque (een minstens even mooie Maya ruïnes die we eerder bezochten). Omdat dit dus niet onze eerste Maya tempels waren, en het zó druk was, hadden we het binnen een uur gezien. Mooie tempels, maar een beetje verpest door alle heisa eromheen.

Daarna zijn we meteen doorgereden naar een haciënda waar ze vroeger agave verbouwden om touw van te maken, maar nu kon je er relaxen aan het zwembad én zwemmen in de aangrenzende cenote! Het was een prachtige grote, diepe ronde cenote. Je moest drie trappen af (ondergronds) om er in te kunnen. Langs de kanten hingen lianen en wortels naar beneden; het zag er heel tropisch uit. En ze hadden een touw gemaakt waarmee je vanaf de zijkant erin kon slingeren! Top!
’s Avonds hebben we de auto weer ingeleverd.

Na een relaxte ochtend, met ontbijten en door Mérida wandelen, hebben we donderdag 14 februari de bus naar Tulum gepakt. Tulum ligt aan de Costa Maya, aan het strand. Het is (erg) toeristisch, maar ik begrijp wel waarom. Er is een prachtig strand met wit poederzand en helder blauwe zee. We hadden een mooie Airbnb in Mexicaanse strandstijl met eigen keukentje en fietsen. Fijn!

Vrijdag 15 februari zijn we ’s ochtends op de fiets vroeg vertrokken (8 uur) om de Maya ruïnes van Tulum te bezichtigen. De stenen zelf zijn niet veel bijzonders, maar ze liggen heel mooi aan zee. Hier zagen we ook voor het eerst een coati, een soort wasbeer. Na een uurtje hadden we de ruïnes wel weer gezien en zijn we doorgefietst naar het strand van Tulum. We waren er net vóórdat de drukte begon. Het is een prachtig strand met, zoals gezegd, heerlijk zacht wit poederzand en mooie heldere zee. Er zijn hotels en strandtentjes, maar het is niet van het niveau Costa Brava in juli/augustus. Kortom, goed te doen qua toeristen. Wat opviel was dat er heel veel zeewier aanspoelde op het strand. Elke ochtend wordt dit vakkundig opgeveegd zodat de mensen van een mooi strand kunnen genieten. We hebben de rest van de dag niks anders meer gedaan dan aan het strand gelegen.

Zaterdag 16 februari zouden we doorreizen naar Bacalar, een lagune (meer) met heel licht blauw helder water. Omdat dit maar op 2 uurtjes rijden lag, besloten we ’s ochtends nog naar het strand in Tulum te gaan en ’s middags de bus te pakken naar Bacalar. Bacalar was onze laatste bestemming in Mexico, dus we probeerden zo goed mogelijk uit te komen met de laatste pesos. We wilden nog één keer pesos pinnen, op het moment dat we konden inschatten hoeveel we nog nodig hadden. Derhalve arriveerden we met niet heel veel cash op zak in Bacalar. Het dorpje bleek vier pinautomaten te hebben, waarvan er drie buiten werking waren. Toen de eerste drie pinautomaten geen geld hadden, knepen we hem wel even. Je kunt in Mexico nou eenmaal vaak alleen met cash betalen. Uiteindelijk hebben we onbedoeld het hele dorp van voor tot achter gezien, op zoek naar de vierde pinautomaat. Daar aangekomen had ook deze een bordje fuera de servicio (buiten dienst). Echter: hij deed het toch! Als een kind zo blij waren we dat we eindelijk konden pinnen. Weer een lesje geleerd.

Zondag 17 februari stond de Laguna op het programma, ook wel de Zee van de Zeven Kleuren genoemd, want bekend om de verschillende kleuren blauw. Zie de foto’s en oordeel zelf: het was echt heel mooi. Vanaf de oever gaan er allemaal steigers het water in. Vanaf de steigers kun je het beste zwemmen. We besloten ’s ochtends bij een bar aan het water te relaxen. We konden gebruikmaken van hun steiger en daar lekker eten en drinken. ’s Middags hebben we een tour gedaan op een bootje, naar het ‘kanaal van de piraten’ en de mangroven. Bacalar was vroeger een piratennest. Door het ‘piratenkanaal’ zijn de piraten toen met kleine bootjes binnen geslopen om de stad te veroveren van de Spanjaarden. Spannend verhaal. 
’s Avonds hebben we voor de laatste keer typisch Mexicaans gegeten bij een lokaal stalletje: tacos al pastor en papas relleños. En nog flan als toetje. Heerlijk!

Morgen vertrekken we naar Guatemala. Het wordt een lange reis, want we reizen door Belize naar Guatemala. Dit betekent dat we 2 grensovergangen in één dag moeten doen. Na lang wikken en wegen hebben we besloten om Belize (en daarmee: ‘La Isla Bonita, San Pedro’) over te slaan. We horen namelijk dat het erg Amerikaans is (niet ons ding) en erg duur. Bij het zoeken naar hotels in Belize vinden wij ook dat de prijs-kwaliteitverhouding slecht is. Derhalve gaan we (zo hebben we nu bedacht) later in Colombia nog naar een tropisch eiland (waarschijnlijk San Andres). 

Dus dit was Mexico. Terugkijkend een prachtig vakantieland. Lekker eten, aardige mensen, héle mooie landschappen, cultuur en prachtige stranden. Ik zou iedereen aanraden naar Mexico te gaan, en dan wellicht ook eens buiten de gebaande paden naar bijvoorbeeld Barrancas del Cobre, Guadalajara en Oaxaca.

Nu op naar een nieuw land: Guatemala!